Er zullen veel hondjes ter adoptie langskomen op de site als "Asiel Tenerife (Sabine)". Het gaat dan eigenlijk niet letterlijk om een "asiel" maar om verschillende asiels, privé opvangen en Podenco’s die we weghalen van nare plekken zoals de jagers. En Sabine...dat ben ik. De contactpersoon voor de adopties van Tenerife. Er werd me gevraagd om een beetje uitleg te geven over onze samenwerking en mijzelf, hoe en waarom, dus hierbij mijn verhaal!
Inmiddels 9 jaar geleden schreef ik een mail naar Podencoworld met een noodkreet. Ik zag dat deze stichting niet alleen op een mooie maar ook vooral op een verantwoordelijke manier, adopties zocht en vond voor "The Great Forgotten", de Podencos!
Tot die tijd werkten ze samen met verschillende asiels op het vasteland Spanje en zelfs Portugal maar er bestond nog niks vanaf de eilanden. Het was dan ook echt een ding om deze samenwerking te creëren. Zo zijn vluchten veel duurder, er is geen transport via de weg, de boot duurt te lang...en de lege benches terug krijgen op het eiland bleek ook veel duurder en moeilijker te zijn dan verwacht.
Maar het werd een team en mijn weekenden met honderden foto’s, filmpjes en nieuwe beschrijvingen van de Podenco’s die ik ontmoette in de asielen zorgden al snel voor de nodige zichtbaarheid en nieuwe kansen. Na inmiddels ruim 9 jaar samenwerking, honderden prachtige gouden mandjes en heel veel nieuwe kennissen en goede vrienden... kan ik mijn leven niet meer indenken zonder deze "hobby" die dagelijks op de één of andere manier deel van mijn leven uitmaakt.
Maar terug naar hoe het begon...In 1997 verhuisden mijn ouders vanuit Nederland naar Tenerife. Hier groeide ik op. Mijn ouders hebben een pannenkoeken huis en zelf heb ik een toeristen bureau waar ik allerlei uitstapjes, trips en tickets verkoop. Omringt door blije mensen die op vakantie zijn, op een prachtig eiland waar haast elke dag de zon schijnt! Echter is er ook een hele andere kant die niet vaak wordt gezien en maar al te goed in de doofpot wordt gestopt: de jagers en hun arme Podenco’s.
Al vanaf jongs af aan zag ik hoe deze mensen met hun honden omgingen. We woonden in een rustig gebied, in de bergen. En daar kwamen de jagers om 6 uur al aanrijden met hun karretje achter de jeep, volgepropt met broodmagere en angstige honden. Prachtige honden met een blik die boekdelen kon spreken, enorme oren die meestal niet luisterden, en een enthousiaste staart die meteen tussen de benen ging wanneer het "baasje" aan kwam lopen.
Toen ik in het asiel mee ging lopen op de vrijwilligersdagen ontdekte ik ook hoe deze arme honden werden "gehouden" in grotten, met amper eten en geen enige liefde, zorg of aandacht. Hoe ze in het asiel binnenkwamen zei genoeg, gebroken, ondervoed, die blikken vol met angst... maar toch nog dat willen vertrouwen, vergeven, en die levenslust. Bewonderingswaardig! In het asiel zag ik echt onwerkelijke metamorfoses, hoopjes angst en ongeluk die je na enige tijd vol vertrouwen en enthousiasme kwamen begroeten. Hoe mooi was dat!
Toch moest er iets beter zijn dan dit... een volgende stap, een eigen thuis, een zachte mand, al die verwennerij en luxe die we onze hondjes in een thuis als normaal zien bieden. Helaas werden Podenco’s hier nog niet als familie gezien, niet eens als een hond die in een thuis zou kunnen passen. Inmiddels is dit gelukkig enorm veranderd, ook hier op het eiland! Deze "volgende stap" of uitgang voor de Podenco’s werd voor mij nog noodzakelijker toen Nina in mijn leven kwam. Nina, een prachtige gitzwarte podenco dame die achter mijn huis werd verlaten. Maandenlang voerde ik haar dagelijks en probeerde ik haar vertrouwen te winnen. Ze begroette me elke dag weer dol enthousiast. Steeds met een beetje minder angst, ze speelde met mijn eigen hond en at het voer dat ik haar bracht met etenslust voor 10. Toch liet ze zich niet vangen, maandenlang. Ik had ook geen enige ervaring toen nog met het "redden" of vangen van honden en er was geen enorme haast omdat het een veilige zone was zonder verkeer. Ze was happy en we genoten van elkaar! Tot ze haar pootje bezeerde op een dag en we haar konden aanlijnen. Iedereen was zo blij toen we haar dan eindelijk in het asiel "veilig" achterlieten!
Maar dit was geen happy-ending... toen ik haar de volgende dag opzocht en een zielig hoopje ellende zag in de hoek van haar patio, achter de tralies, onder de indruk van de drukte, het lawaai, de spanning in de groep... mijn hart brak! Ze durfde niet eens naar me toe te komen en begreep er duidelijk helemaal niks van. Er moest een andere oplossing zijn, dit mocht niet meer dan tijdelijk zijn en dan wel zo kort mogelijk. Maar hoe dan?
Mijn moeder zat thuis in de lappenmand en zocht ook mee. Zo kwamen we terecht bij Podencoworld. Wat een prachtig werk, zo veel nieuwe kansen, een veilige toekomst, DIE uitgang die we hier voor honderden Podenco’s zochten maar niet konden vinden. Mijn mail was dan ook erg lang en het waar maken van deze mogelijke samenwerking werd nog een hele taak maar toch konden Ed en Evalien het niet laten, ze gingen er voor! Uiteindelijk lukte het ons samen toch om dat mooie bruggetje tussen Tenerife en Holland werkelijkheid te maken, die kans op een beter leven voor de Podenco’s, DE uitgang die we zochten.
Inmiddels zijn we, zonder te overdrijven, miljoenen foto’s en filmpjes en duizenden karakter beschrijvingen verder, die letterlijk honderden prachtige adopties hebben opgeleverd! Het blijft prachtig om 's ochtends de mail, facebook of whatsapp te openen en die mooie berichtjes te mogen ontvangen van trotse adoptanten van Podenco’s die nu als koningen en koningen in een eigen thuis genieten. Daar wordt je blij van! Podenco’s die hier werden mishandeld, weggehaald bij jagers of uitmergelt gevonden in de bergen... Hoe kan je daar niet dankbaar om zijn? Hoe kan je daar niet samen met zijn allen voor willen vechten? Een broodnodig maar ook prachtig doel. Natuurlijk kunnen we ze niet allemaal redden maar beetje bij beetje zien we ook hier verandering op het eiland. En elk leventje telt... Bedankt Podencoworld! Want ook al is het rescue wereldje niet altijd even mooi en makkelijk is toch ook mijn leventje zonder enige twijfel verrijkt met dit prachtige doel. Deze hobby die inmiddels een levensstijl is geworden die ik niet meer zou willen missen.
Wij als Podencoworld zijn er trots op dat wij ons steentje mogen bijdragen aan dit prachtige levenswerk.
