Op afbeeldingen bij het graf van Tutankhamon (Farao van 1358 - 1350 v. Chr.) vinden we al afbeeldingen van een hond met ranke ledematen, een opgetrokken buik en grote staande oren: de Tesem. Deze Tesem was een halfwilde pariahond die in en rond de Egyptische dorpen leefde, en zou afstammen van Noord Afrikaanse Windhonden. Er werden bij het graf ook gemummificeerde honden aangetroffen die een schofthoogte hadden van 56 cm. De Tesem was de zeer gewaardeerde hond van de edelen en vorsten, zoals uit veel afbeeldingen blijkt, o.a. uit de tijd van Amenemhet I. Hij wordt afgebeeld als jachthond, maar ook als hoeder/bewaker van de kudde. Deze hond lijkt al veel op onze huidige Podenco: een gestroomlijnd lichaam met opgetrokken buik, ranke ledematen en grote staande oren.
De Tesem werd zelfs het symbool voor de dodengod Anubis, die op dezelfde wijze werd afgebeeld. De (Tesem) hond staat in hiërogliefen, op beelden en is afgebeeld in papyrus, tabletten en op piramide muren. De Egyptische god Anubis wordt afgebeeld als een jakhals. Echter, aan de kenmerken van Anubis zijn ook die van de Tesem te herkennen. De afbeeldingen van de liggende Anubis komen precies overeen met het uiterlijk van de Tesem.
Tijdens de 8ste en 9de eeuw voor Christus maakten de Phoeniciërs vele reizen en beheersten de handel in de hele Middellandse Zee en men is van mening dat zij deze honden met zich meenamen. Daardoor werd de toenmalige ‘Pharao hond’ door de Phoeniciërs verspreid langs hun handelsroutes van Noord-Afrika naar de Spaanse en Portugese kust, de Balearen, Malta, Sicilië en de Canarische Eilanden.
Door de geïsoleerde ligging van de eilanden kon er vrijwel geen vermenging met andere hondenrassen plaatsvinden en ontstonden er in de loop der tijd verschillende rassen die eeuwenlang betrekkelijk zuiver bleven. Een verklaring voor de ontwikkeling van de verschillende verwante rassen zoals: de Pharao hond op Malta, op Sicilië de Cirneco dell"Etna, op Ibiza de Podenco Ibicenco, op de Canarische eilanden de Podenco Canario.
De Tesem werd in Egypte zelf verdrongen door de snellere Aziatische Windhonden. Zeker is dat de Podenco een eeuwenoud oud ras is behorend tot de oertypen en dat het ras haar oorspronkelijkheid in de loop der eeuwen heeft behouden. In 1911 werd La Real Sociedad Canina de España opgericht en is de Podenco Ibicenco officieel als ras erkend.
Podenco Andaluz
Het boek 'El Podenco Andaluz y del Maneto' is geschreven door Jose Antonio Villodres in samenwerking met de Club Nacional Podenco Andaluz. Dit is een vertaling van hun mening over de herkomst van de Podenco Andaluz. De Podenco Anduluz is een van de oudste rassen in Spanje. Er is geen officiële historische documentatie van de oorsprong, maar op basis van alle bekende gegevens over het ras, is de theorie dat de podenco’s afstammen van de Pharao hond uit Egypte en de Basenji uit Centraal-Afrika. Men denkt dat deze twee rassen op het Iberisch schiereiland werden geïntroduceerd door de Phoeniciërs tussen 1550 en 300 voor Christus die op dat moment de grote maritieme handelaren waren tussen de twee landen. De Phoeniciërs hadden vele kolonies in Spanje, met name in Andalusië, gespeculeerd wordt dat hier de "wieg van het leven" van de Podenco Anduluz begon met de samensmelting van de twee rassen". Door de eeuwen heen van de evolutie is een hond ontstaan die geschikt is voor verschillende type terreinen, een prachtige atletische hond, taai en hard. Omdat ze zijn gefokt voor een doel en niet om te voldoen aan een rasstandaard lijken ze weinig vatbaar voor ziektes te zijn.
Een andere visie: Verschillende genetische studies in de afgelopen jaren zijn tot de conclusie gekomen, in tegenstelling tot het wijdverbreide geloof dat de podenco een soort van primitieve hond is, geïmporteerd zo'n 3000 jaren uit het Midden-Oosten gebied, dat deze honden (de podenco’s) eigenlijk een nauwe genetische verwantschap hebben met andere Europese jachthonden en niet meer "primitief" zijn dan de meeste van hen.
Heidi G. Parker, de hoofdauteur van de oorspronkelijke studie heeft onlangs verklaard dat hun oorspronkelijke bevindingen niet betekent dat de podenco niet een oud ras is en dat met betere onderzoeksmethoden, zij naar alle waarschijnlijkheid in staat zouden zijn om een continue lijn van duizenden jaren op te sporen voor vele hondenrassen en hen toe te voegen aan de groep van primitieve honden.
