Ik kreeg de Podenco’s niet meer uit mijn gedachten, vooral die ene. Je weet wel met die puntoren en die mooie glimlach die me zo intens aankeek alsof ze me al jaren kende. Ik kreeg bij haar onmiddellijk dat gevoel van thuiskomen. Ik overlegde nog een keertje met Edwin, maar eigenlijk wist ik het al. Chica, het prachtige bruine Podencomeisje krijgt bij mij een eigen mand en een goddelijk leven. Dat wist ik toen al. Ik was vastbesloten om haar nooit meer terug te laten denken aan die periode toen ze op straat leefde en het eten uit vuilnisbakken moest zien te roven. Bij mij zou ze alles krijgen. Ik durfde er wel om te wedden!
Eenmaal in Nederland leefde Chica helemaal op en ze was de vrolijkheid zelve. Het geluk straalde werkelijk van haar af. Echter het lukte niet helemaal om mijn belofte aan haar (of misschien meer aan mezelf) om haar nooit meer aan die tijd als straathondje te herinneren waar te maken. Wat bleek, Chica herinnerde óns er nog een hele tijd aan. Ze bleef nog best een poos interesse tonen in de vuilniszakken die soms op straat lagen en niet alleen buitenshuis, ook binnenshuis was ze een geniale pikkendief die als je even niet oplette, de karbonades van tafel snaaide. Ik moet er nu nog om lachen. Toen iets minder haha.
Nu ik zo’n lieve Podenco in mijn leven had, wilde ik natuurlijk dolgraag meer weten over haar achtergrond. In gedachten zag ik al een schattig Podencoroedeltje in Huize Evalien. Toen nog niet wetende dat die er inderdaad ook echt zou komen. Edwin hoefde ik niet te overtuigen van de schoonheid en puurheid van de Podenco’s die de laatste weken en maanden de hoofdrol in mijn gedachten speelden, die was al helemaal om voor de Podenco’s. Het was dus hoog tijd om eens een bezoek te brengen aan een asiel in Spanje en daar gingen we… samen in het vliegtuig…
Wordt vervolgd…
