In 2005 overleed Vlokkie, mijn West Highland terriër, mijn ziel en zaligheid. Plotseling was daar een groot gapend donker gat in mijn leven. ik miste Vlokkie en had veel verdriet. Edwin zag dat en wou me helpen. Hij ging op internet op zoek naar een ander hondje. Hij kwam op een website terecht van een asiel in Spanje en al snel stuitte hij op een heel schattig hondje met mega grote oren. Wat had ze een lieve uitstraling! Het hondje was een Podenco, maar van dat hondenras hadden wij nog nooit gehoord. Met het telefoonnummer in de hand hebben we snel contact opgenomen met het asiel, waarop we doorverwezen werden naar weer een ander nummer en daar moesten we dan vragen naar “Kabouter”. We dachten heel even dat we voor het o’tje genomen werden… de “Kabouter”…. wat kon dat nou zijn, maar onze belangstelling was nu zeker niet meer te temmen. De “Kabouter” bleek in het echt Peter Koekebakker te zijn, die net op dat moment een asiel was begonnen in La Linea.
Ik begon alles te lezen en te bekijken wat maar enigszins met dit bijzondere ras te maken had. Boeken, tijdschriften, krantenknipsels, internet… mijn interesse in dit mooie ras groeide met de dag. De Podenco was op dit moment nog een onbekend ras en het was echt zoeken naar informatie, zeker in het Nederlands. Toch werd me al heel snel duidelijk dat het een heel bijzonder en eeuwenoud ras was met een vriendelijk karakter. Ik moet ook eerlijk zeggen, die mega puntoren en die glimlach waarmee veel van hen de wereld lijken toe te lijken, betoverden me in een handomdraai. Ik was verkocht. Pas veel later ontdekte ik dat er achter die mooie glimlach heel veel leed verborgen lag.
Wordt vervolgd…