Column Ampa.
Een maand geleden was het dan eindelijk zover. Op vakantie naar La France.
Sinds wij windhonden hebben gaan wij bijna nooit zonder de honden op vakantie. We hebben het weleens geprobeerd hoor , op vakantie zonder honden. Dat ging dan ongeveer 1 dag goed en daarna ging het eigenlijk alleen nog maar over de honden. (“Zou Jim ons erg missen denk je?” of “Ik hoop dat ze Cleo wel genoeg laten rennen want anders wordt ze zo baldadig in huis”, of “ah kijk wat een leuk stukje strand! Dit hadden de hondjes leuk gevonden zeg! “) En dat ongeveer vijf dagen lang. Op de zesde dag gingen we naar huis. Het was niet te doen.
Het grappige is dat we zoveel mooie plekken hebben ontdekt daardoor. En niet eens zo heel ver. De afgelopen acht jaar zijn wij in Nederland ( Zeeland) geweest, Duitsland, en België maar dit jaar besloten we iets heel anders te doen. Frankrijk was het doel. Normandië wel te verstaan.
Ons leven is zo ongeveer 98% ingericht op onze honden. Ik werk bijvoorbeeld part-time vanwege de honden , we hebben een extreme grote bank , vanwege de honden . We hebben zelfs zo’n belachelijk groot bed , vanwege de honden, dat de beddenverkoper zich hardop afvroeg hoe gezellig onze relatie wel niet was…. Afijn, dus ook onze vakantie is ingericht op de honden en dat begint al bij de auto.
We hebben een stationwagen aangeschaft. Juist, u raad het al. Vanwege de honden. Zodat zij lekker ruim achterin de pootjes kunnen strekken. Dat ik met mijn benen in mijn nek lig en een halve hernia oploop tijdens zo’n autorit is bijzaak. Wat natuurlijk helemaal hilarisch is, is dat je achterin een riante slaapplek creëert voor de hondjes maar je partner tot de conclusie komt dat Donna (zijn lievelingetje van 17, of “mijn meissie” zoals hij haar liefkozend noemt) toch het beste in mijn armen slaapt. Dus naast die dubbele hernia heb ik na de zeven uur durende auto rit ook geen gevoel meer in mijn armen.
Maakt niet uit. Alles voor de honden. De meeste mensen laden eerst alle spullen in en creëren dan een plek voor de honden. Wij doen het precies andersom. Dus eerst de honden, dan alle honden spullen en dan mijn spullen. (mijn vriend neemt slechts 2 onderbroeken en 1 tandenborstel mee dus dat past gewoon in zijn linker achterzak ) .
Dit “inpak-moment” zorgt altijd voor stress. En vooral dit jaar. Het weer in Normandië is erg wisselvallig. Dus alles moest mee. Elk jaar vervloeken we de voerbakken met de niet opvouwbare ijzeren standaard. Niet te doen! De bedjes, de dekens, (waarom nemen we het mee…..ze slapen altijd op de bank. ) EHBO eerste hulp dozen. Ik geloof dat we voor elke hond drie soorten hebben. We hebben zoveel EHBO dingen bij ons, als we terplekke een open hart operatie zouden moeten uitvoeren zou het, qua medische middelen, kunnen.
Maar goed, daar is het moment. We vertrekken. We hebben alles bij ons. Het ergste is achter de rug….nou…kijk. Zo’n reis is best wel een onderneming. Mijn vriend rijdt. Dus mijn taak is zorgen dat iedereen het de komende zeven uur naar zijn zin heeft. Dat is een zware taak lieve lezers.
Cleo vindt autorijden niet superleuk. Na een uurtje begint ze luidkeels te toeteren. Kent u dat alarm wat op maandagochtend door de overheid wordt aangezet om 12.00 uur ’s middags? Ja, dat is Cleo. Of het lijkt er heel erg op. Het enige wat helpt is als wij er zelf doorheen gaan zingen……( ik ga hier verder niks over zeggen…het is al erg genoeg) . Dan stopt ze even. (van schrik waarschijnlijk).
Donna heeft het door haar leeftijd wat benauwder dan de gemiddelde hond. Onze airco staat dan ook lekker te loeien. Maar Jim en Cleo willen juist de raampjes open , dus om het uur proberen we dat om te wisselen. Terwijl mijn lichaam aan het bevriezen is door de airco kijkt Jim gezellig met ons mee. Gezellig zo’n hondenhoofd tussen ons in. Vooral dat neus druppelen kent u dat? En dan in je nek. Of kwijl? Zo langs je oor zeg maar. Het is dat mijn vingers bevroren zijn van de airco anders had ik het even weggeveegd….
We hebben genoten van Normandië. We hadden een prachtig huisje met een geweldig grote omheinde tuin. Maar de eigenaren van de vakantiewoning hadden wel hun bedenkingen toen er een absurd volgeladen auto , met een toeterende hond en luid zingende passagiers aan kwam rijden…..
Au Revoir lieve lezers.
Groeten van Ampa en een poot van Jimi, Cleo en Donna
