Afgelopen zaterdagochtend zat ik, Deniz al vrij vroeg in het vliegtuig naar Barcelona om Podenco Hilde op te halen. Hilde zat er al heel lang te wachten tot ze naar haar thuis in Nederland kon, dus had Evalien bij gebrek aan vluchtbegeleiders een goedkope vlucht geboekt en ik mocht haar op gaan halen.
Tot mijn verrassing, stond Rosa van het asiel Animals Sense Sostre, mij bij de luchthaven op te wachten in het gezelschap van een kleine Yorkie. Rosa werkt al 30 jaar in het asiel, en rescue honden zijn haar grote passie en, zeg maar gerust, haar leven. Op het asiel wat in de heuvels iets buiten Barcelona ligt, kreeg ik een rondleiding door één van de vrijwilligers. In het weekend zijn er meer vrijwilligers op het asiel om de honden om de beurt uit te laten. Het viel me op dat er heel veel Pitbulls en Staffords in het asiel zitten, en maar relatief weinig Podenco’s. Ik werd heel triest van al die blaffende honden die hoog tegen de hekken opsprongen. En daar zat Hilde ook tussen.
Een prachtige wit/bruine Podenco met hele lieve, zachte ogen. Rosa wilde echt een Nederlandse naam voor haar verzinnen, dus werd het ‘Ggilde’.
Met Hilde heb ik urenlang in de omgeving van het asiel gewandeld. De vlucht ging pas aan het einde van de middag. En Rosa en de vrijwilligers hadden het heel druk in het asiel. Vlak voor we naar het vliegveld vertrokken nam Hilde innig afscheid van de vrijwilligers en van sommige honden. Ze was heel kalm en het leek wel of ze in een melancholische stemming was. Terwijl we rondliepen over het terrein van het asiel, bleef ze af en toe stil staan en keek dan om zich heen, en nam ze de beelden in zich op: van de hondjes die er liepen…van de vrijwilligers die druk aan het werk waren en af en aan liepen te slepen met voer en emmers…van het bergachtige landschap.
Op een gegeven moment was het zover. We reden weer naar de luchthaven, en terwijl Rosa in de rij stond te wachten om haar in te checken, liepen Hilde en ik nog even een rondje over de luchthaven. Hilde vond het maar wat interessant. Ze wilde iedereen begroeten en liep het luchtvaartpersoneel achterna en kreeg ook veel warme begroetingen en blikken terug. Ze was helemaal niet gespannen. Nadat we Hilde in haar kennel hadden gezet en bij de douane afscheid hadden genomen, dronken Rosa en ik nog een koffie op de goede afloop.
De vlucht verliep goed. Lindy stond ons al op te wachten met de adoptanten. We zochten een rustig plekje op. Hilde kwam heel kalm uit de bench en maakte al snel oogcontact met Dennis en Bergitha. Ze hadden een bakje gekookte kip voor haar meegebracht, en water. Dat liet zich goed smaken. Het was heel mooi om te zien dat Hilde haar nieuwe familie meteen accepteerde. Ze ging na een paar minuten al heel dicht bij Dennis staan en liet zich knuffelen door Bergitha. Echt prachtig om te zien! Nog even bijgepraat en de overdracht gedaan. Toen we de familie met zijn 3-en eensgezind richting parkeerplaats zagen lopen, hadden Lindy en ik weer een voldaan gevoel. Hier doen we het voor!
Bergitha en Dennis, bedankt dat jullie Hilde hebben geadopteerd en haar een liefdevol thuis geven!
En Lindy ook bedankt voor je goede zorgen!
Voor mij was een eer om Rosa te leren kennen en de andere vrijwilligers van het asiel. Echt heel veel respect voor deze mensen die met heel weinig middelen zich elke dag inzetten voor honden die anders geen schijn van kans hadden gehad.
