Los Realejos, Tenerife 15/02/2017 – Een nieuwe dag begint weer ook al is het nog steeds koud. De regen van vannacht is tussen de tralies gekomen en heeft de vloer natgemaakt. De muren zijn vochtig. Ik lig opgerold in een hoekje, maar ben niet meer moe. Ik heb ook niet goed geslapen. De hele nacht heb ik spanning gelegen, want ik ben bang voor slecht weer en ik voel me zo alleen. Maar ik ben niet alleen. Ze zijn bij me ook al hebben ze hun kracht al lang verloren. Ik heb honger.
Ik sta op en rek me uit. Ik begin te lopen totdat opeens iets m’n nek dichtdrukt en me dwingt te stoppen. Het is een ketting. Dezelfde ketting waar ik 24 uur aan vast zit. Soms vergeet ik dat hij om me heen zit. Ik zit onder de wonden maar ik weet niet meer hoe die er zijn gekomen. Ik schreeuw maar niemand luistert. De rest kijkt me aan. Ze denken dat ik gek ben omdat ik de hoop nog niet heb verloren. Ik heb honger.
Ik loop richting wat een kleine emmer lijkt. Het is leeg. Ik herinner me de laatste keer dat ik iets at niet meer. Ik ga terug naar mijn hoekje en ga tussen de modder en poep zitten. Waarschijnlijk is het mijn eigen poep. Wat maakt het uit dat ik vies word, ik word toch niet meer geaaid. Ik heb nog steeds een botje dat ik hier begraven vond toen ik hier kwam. Hier houd ik me een beetje mee bezig. Spelen helpt me herinneren hoe ik van rennen houd. Nu leef ik ingesloten op 10 vierkante meter. Ik doe mijn ogen dicht, maar ik kan nergens anders aan denken. Ik heb honger.
Er komt iemand aan. Ik sta op en schreeuw met al mijn kracht. De rest doet me na. Deze keer is de geur anders. Het is hem niet. Ik zie hoe ze dichterbij komen met iets in hun hand. Het zijn er drie. Hun stem klinkt lief, het is een poos geleden sinds ik zo iets hoorde. Ja, het is eten. Ik kan het niet geloven. De rest kan het ook niet geloven. De ketting zit nu minder strak. We gaan naar ze toe en we zoeken tussen hun handen. Ik houd het niet meer vol. Ik heb honger.
We hebben alles schoon opgegeten. Ik voel me alsof ik genoeg kracht zou hebben om over deze hekken te springen. Ik heb het geprobeerd toen ik zag dat ze vertrokken, maar het lukte me niet. Ik wou dat ze voor altijd bij ons waren gebleven. Ik hoop dat ze morgen terug komen. Ik kijk naar de lucht en gaap. Het lijkt erop dat het vannacht niet gaat regenen. Misschien begint ons geluk te veranderen. Langzaam laat ik me in een diepe slaap vallen. Ik ben vrij en ren tot ik helemaal buiten adem ben. Ik ben blij. Waarom kan het niet zo zijn? Een geluid maakt me wakker.
Eind januari vond een groep toeristen 12 ontzettend magere Podenco’s in een finca in Los Realejos, Tenerife. De honden verkeerden in een staat van totale verwaarlozing, omringd door poep en vuilnis, onder de wonden en zonder eten of wáter. Toen de Seprona op de plek kwam, twee dagen na de Denuncia, waren ze verdwenen. Vorige week werden de honden verderop opnieuw gevonden door een groep activisten. Ze zijn toen terug gegaan met een TV ploeg van MirameTV. Na de uitzending werden de honden opnieuw verhuisd en tot nu weten we nog niet waar ze zijn.
Dit is de realiteit van vele jachthonden. Het geval van Los Realejos is het ergste voorbeeld van het veelvuldig gebruik van dieren als gereedschap. Het feit dat er geen sterke wetgeving tegen dierenmishandeling bestaat en de passiviteit van de overheid betekent voor hun de doodstraf. In maar liefst tien vierkante meter past al de wreedheid van de mens. En ook 12 Podenco’s die elke dag weer honger lijden en wachten met de hoop dat die dag iemand ze eindelijk komt redden. (Vertaald door Sabine)
Bron: http://www.eldiario.es/tenerifeahora/tenerifeopina/metros-cuadrados_6_612848717.html
Canarische eilanden - Het leven van de Podenco Canario
De Podenco Canario is een van de oudste rassen, ongeveer 7000 jaar oud, zoals blijkt uit afbeeldingen op gravures, beelden en bas-reliëfs. De honden zijn oorspronkelijk afkomstig uit Egypte, en werden waarschijnlijk meegenomen door de Feniciërs, Grieken, Carthagers en de Egyptenaren zelf naar de Canarische Eilanden. De Podenco Canario is een moedige, levendige, energieke en zeer dynamische hond. Zeer gehecht aan zijn eigenaar, is gereserveerd tegenover vreemden, maar nooit agressief. Van oudsher heeft de jager deze hond altijd al gebruikt bij de konijnenjacht, typerend is het opmerkelijke vermogen om zich aan te passen aan elk terrein. Het kan de aanwezigheid van de prooi ruiken door scheuren van muren van steen of in doornstruiken, hij volgt het spoor met zijn reukvermogen. Op de eilanden worden ze samen gebruikt met de fret.
De Podenco Canario is een zachtaardige, zeer loyale hond, echter de jagers hebben hier geen boodschap aan en zien hen slechts als een instrument voor de jacht. Van de zijde van de jager is er totaal geen loyaliteit te bespeuren, de Podenco’s worden door hen behandeld als wegwerpartikelen, die kunnen worden vervangen en weggegooid wanneer ze niet langer nodig zijn. De Podenco’s leven hun hele leven op de rand van de hongerdood, ongestimuleerd, in kleine donkere ruimtes meestal vastgebonden aan korte kettingen of spenderen hun leven geketend en vegeterend in de felle zon. Meestal zijn ze gehuisvest op geïsoleerde plaatsen op het platteland, in afgesloten bunkers, op afgelegen en onbegaanbare plekken in de bergen, vastgeketend in grotten, en is er nauwelijks sprake van menselijk contact en zeker geen genegenheid. Ongeveer 95% van de Podenco’s leeft onder zeer erbarmelijke omstandigheden.
Het aantal Podenco’s op de eilanden zal u waarschijnlijk verbazen. Even voor de duidelijkheid er is een groot verschil tussen het aantal geregistreerde jagers en Podenco’s en het daadwerkelijke aantal. Op dit moment zijn er zo’n 20.000 jagers en circa 90.000 Podenco’s Canario op de eilanden geregistreerd. Van medewerkers van de asielen weten we dat slechts 1 op de 3 Podenco’s een chip heeft en dus geregistreerd is. Een gemiddelde Podenquero (jager/ houder van Podenco’s) heeft zo’n tien tot vijftien Podenco’s Canario in zijn roedel. Daarnaast wordt er ook voortdurend gefokt, de pups zijn sowieso nooit geregistreerd. Verscheidene bronnen melden dat alleen op Tenerife het aantal Podenco’s al zo’n 100.000 honden bedraagt. Het totale aantal Podenco’s op de eilanden, ligt waarschijnlijk tussen 200.000 en 250.000. Niemand weet het exacte aantal omdat de controle hierop een farce is. Het is overigens een bekende praktijk van jagers dat wanneer een Podenco nog niet de juiste leeftijd heeft bereikt waarbij de hond zijn jachtkwaliteiten heeft bewezen, de eigenaar niet bereid is de kosten van de identificatie van het dier te dragen. Er is in heel Spanje een gat in de registratie van Podenco’s in de leeftijd van 3- 18 maanden, deze dieren lijken officieel niet te bestaan.
Het verloop in de Podenco roedel is groot, er wordt door de jagers voortdurend gefokt, waarvoor de Podenco’s worden gebruikt met goede jacht capaciteiten. Als een Podenco teef loops is tijdens het jachtseizoen dan is het gebruikelijk om een veiligheidsspeld door haar vulva te doen zodat een reu haar niet kan bespringen, een bekende en algemeen aanvaarde oplossing onder de jagers. De Podenco teefjes baren hun pups onder barre omstandigheden, als ze geluk hebben, vinden ze enige beschutting tegen de hitte, die zomers op kan lopen tot 45 graden Celsius. De overlevingskans van de pups is heel erg klein, de pups worden niet gevaccineerd, en de meeste sterven dan ook. Veel pups worden door de jager weggehaald bij de moeder, ze worden ergens achtergelaten, of bij de vuilnis gedumpt. Overigens vertikken jagers om te steriliseren want dan zouden de Podenco’s minder goed jagen.
Verder is er wat betreft de pups een ‘traditie’ onder de jagers die als volstrekt normaal gezien wordt. Wanneer een Podenco moeder zwanger raakt en ze krijgt een nest met negen pups waarvan de jager er één wil houden, wat moet hij dan met de resterende acht pups doen? Zoveel hondjes kan hij niet houden, dan kiest hij de meest wakkere pup en de rest gaan in een plastic zak verzwaard met een enorme rots en die worden dan in een watertank gegooid. De watertank is dus eigenlijk niets anders dan een graf, de bodem zal onder het water helemaal vol liggen met lijfjes, botjes van onschuldige pups van nog maar een paar dagen oud en wie weet wat nog meer. Voor de jagers is deze praktijk volstrekt normaal, ze hebben nooit anders gedaan en niemand zegt er wat van of doet er wat aan.
Als de Podenco’s al eten krijgen van de jagers, bestaat dit vaak uit oude hompen brood.Water is regelmatig niet aanwezig, of het is groen van de aanslag waardoor de Podenco’s ziek worden, diarree krijgen of moeten overgeven. Het gevolg is dat ze graatmager worden of overlijden. De Podenco’s worden ook niet ingeënt en zitten ze vaak onder de vlooien en teken, hierdoor krabben ze hun huid open die vervolgens geïnfecteerd raakt.
In de praktijk hebben jagers veel meer Podenco’s, dan het wettelijk toegestane aantal, om er het veld mee in te trekken, waardoor ze alleen de beste vier, of vijf dieren verzorgen en de zwakste dieren, zonder enige vorm van bescherming aan hun lot overlaten. Dit gebeurt zo vaak dat de bergen en natuurparken van de eilanden vol zitten met achtergelaten Podenco’s, vaak leven ze ter plekke in roedels, waarbij alleen de sterksten overleven, de zwakkere honden sterven een verschrikkelijke hongerdood. Deze Podenco’s zijn vaak doodsbang voor mensen. Ook hier worden er pups geboren waarvan de meesten geen enkele overlevingskans hebben.
Het achterlaten van Podenco’s op de Canarische eilanden is aan de orde van de dag. Medewerkers van asielen bevestigen, dat het raar is, als er bij de dagelijkse hoeveelheid honden die binnenkomt, niet minimaal twee, of drie Podenco’s zijn. Als de Podenco’s heel veel geluk hebben komen ze terecht in een refugio, waar ze goed verzorgd worden, gevaccineerd worden en als er tijd is, liefde en aandacht krijgen. Ondanks dat ook hier het leven zwaar is, hebben ze de kans op een adoptie naar het buitenland, al moeten de meesten daar jaren op wachten. Veel Podenco’s zullen deze reis echter nooit maken en overlijden uiteindelijk, na jaren wachten, in het asiel. Lokale adopties van Podenco’s komen vrijwel niet voor, in de ogen van de bevolking zijn het jachthonden en niet geschikt als huisdier. Je ziet op de Canarische eilanden nooit een Podenco met zijn baasje op straat lopen en als je er al een ziet dan is zijn baasje altijd een buitenlander. Als men toch met een Podenco in Spanje over straat loopt, wordt men aangesproken met de vraag of je een jager bent, als je ontkennend antwoord en zegt dat de Podenco je huisdier is, word je uitgelachen. Dat is de status van de Podenco in Spanje.
De Podenco’s komen op een zeer trieste manier aan hun eind. Veel van hen worden simpelweg achtergelaten en sterven uiteindelijk de hongerdood. De jagers zijn echter heel vindingrijk om van hun Podenco af te komen. In veel gevallen eindigt het leven van hun loyale jachtgezel met de kogel, maar er zijn ook jagers die zelfs de kosten van de kogel willen uitsparen en hen simpelweg de hersens inslaan. Een andere veel gebruikte methode die al jaren gangbaar is op de eilanden, is door de Podenco’s vanaf de rotsen in het ravijn te gooien, dit gebeurt uiteraard op afgelegen plekken in de bergen. In verschillende ravijnen op de eilanden liggen lichamen van Podenco’s en botresten. Waarschijnlijk vraagt u zich af waarom laten de jagers, de Podenco’s niet inslapen door een dierenarts, het antwoord hierop is: omdat men dat te duur vindt. De Podenco’s mogen vooral geen geld kosten. Een andere reden waarom jagers hun honden niet laten inslapen bij een dierenarts is omdat dit dan geregistreerd wordt en het percentage Podenco’s dan omhoog gaat. Hoe onzichtbaarder hun activiteiten blijven hoe makkelijker voor hen om straffeloos door te gaan.
Veel van de Podenco’s eindigen in een perrera (gemeentelijk asiel/ dodingstation). Dit zijn beruchte instellingen waar het er over het algemeen zeer ondiervriendelijk aan toegaat. Afgezien van de enkelen die door hulporganisaties uit de perrera gehaald worden, worden de Podenco’s na 10 dagen ingeslapen. Voor honden zonder chip geldt een wachttijd van 10 dagen en dit geldt dus voor de meeste Podenco’s, honden met chip worden na 21 dagen ingeslapen wanneer niemand zich meldt voor de hond. Zo worden er in een perrera op Gran Canaria iedere week 30 Podenco’s ingeslapen, totaal worden er 3000 a 4000 honden per jaar ingeslapen. Nu zijn deze getallen specifiek voor dit specifieke perrera. Er zijn daarentegen veel andere perrera’s op de eilanden, maar uiteindelijk niet genoeg om gelijke tred te houden met het hoge percentage van verlaten of mishandelde Podenco’s.
De dierenbeschermers op de eilanden worden doodmoe van de vele klachten over het verlaten van jachthonden door jagers. Elk asiel bevestigt dat het grootste probleem waardoor de asielen overvol raken de verlaten honden van jagers zijn (tot meer dan 60%), en er wordt niets aan gedaan door de overheid, de klachten vinden dovemansoren. Het is een groep waarop geen controle wordt uitgeoefend, alleen maar privileges en subsidies, daar zou de overheid zich voor moeten schamen. Er zijn wel vergunningen en wetten wat betreft de jacht, zoals hoeveel honden een jager mag hebben, dat de honden geïdentificeerd moeten zijn met chip of tatoeage, dat ze minimaal de rabiës inenting moeten hebben. Hoeveel honden er in een hok mogen verblijven of vervoerd mogen worden, maar hier heb je niets aan wanneer dit niet wordt gecontroleerd en er dus ook geen boetes voor worden uitgeschreven. Hoeveel nut heeft het als de burgers zich meer bewust worden van het verlaten van dieren en adoptie, als de jagers continu de wet overtreden en niet worden gestraft? Een burger kan misschien een of twee honden in de steek kan laten, dit is het aantal honden dat een gemiddelde burger heeft, maar een jager heeft er wel tien, twintig of vijftig. Het is ook noodzakelijk dat er eens onderzoek wordt gedaan naar vriendjespolitiek. Te vaak wordt er aangifte gedaan van mishandeling van Podenco’s en blijkt dat op de dag van inspectie, de Podenco’s verdwenen zijn. Het lijkt wel of er iemand met een toverstafje op de eilanden rondloopt die de honden wegtovert zodra er aangifte gedaan wordt.
Het is inmiddels elf jaar geleden dat ik via een adoptie van een Podenco in aanraking kwam met deze prachtige dieren. De afgelopen elf jaar zijn als een nooit eindigende horror film van Podenco leed geweest, echter dit is geen film maar de harde realiteit, onvoorstelbare wandaden gepleegd tegen onschuldige dieren, levende wezens die emoties hebben en lijden. Bijna iedere dag worden we geconfronteerd met beelden en verhalen van de meest gruwelijke feiten van dierenmishandeling. Deze grappige, eigenwijze, maar vooral zachtaardige en goedhartige dieren hebben mijn hart veroverd. Iedere dag weer probeer ik hen te helpen omdat ik weet hoeveel zij in het nadeel zijn, hoeveel onrecht hen wordt aangedaan, hoeveel zij lijden en gewoonweg omdat het hele speciale wezens zijn, het meest heldere aan hen, hun ogen, tonen een vertederende ziel, onschuldig, zachtaardig, nobel een bewijs dat een onschuldige Podenco geboren wordt in een verdorven wereld.
Edwin Verhaegen
Canarische eilanden – Podenco’s in ravijnen gegooid
Telde, Gran Canaria 06/02/2017 - De beelden zijn gruwelijk en kunnen kwetsen. Vijf Podenco’s liggen gedood in de bedding van de Real Barranco de Telde met duidelijke tekenen die erop wijzen dat zij omkwamen door vanaf een aanzienlijke hoogte in het ravijn te zijn gegooid.
Dit was het vreselijke beeld waardoor een aantal wandelaars dit weekend werden verrast die een route langs de bedding van Barranco de Telde Real volgden, ook bekend als Los Ríos.
Terwijl ze daar liepen, slechts een paar kilometer van de stad Telde, vonden ze het bewijs van een moordpartij van dieren, die zij publiekelijk aan de kaak willen stellen door middel van Teldeactualidad.
Verscholen achter de vegetatie aan de voet van een rotswand, waren de lichamen verborgen van ten minste vijf honden van rassen die gewoonlijk gebruikt worden voor de jacht (Podenco's en anderen) en dat alles suggereert dat zij op een macabere en verontrustende manier werden gedood.
Door de manier waarop ze de lichamen vonden, praktisch op elkaar gestapeld in hetzelfde gebied en tegen de rotsen geslagen, hebben ze geen enkele twijfel. Ze werden op de bodem van het ravijn geworpen, vanaf een nabijgelegen rotswand van ongeveer 5 of 6 meter hoog.
Bovendien vermoedt men dat deze feiten continue herhaald worden. Twee van de lichamen waren recent, maar de rest was al in een gevorderde staat van ontbinding.
Als dat nog niet genoeg is, op grond van de botten, schedels en andere resten die verspreid in het gebied werden gevonden, wijst helaas alles erop dat er nog meer dieren gedood zijn op deze grimmige plek. “Er kunnen er meer zijn, maar er is veel vegetatie, je kunt amper de rotsen en de bodem zien. Omdat de lichamen bij elkaar liggen, kun je zien dat dit een gewoonte is”, merkte een van de trekkers op.
De ontdekking werd gedaan in een gebied dat moeilijk toegankelijk is het wordt weinig bezocht, het ligt weg van de bewoonde wereld.
Het noodlottige punt van waaruit de honden gegooid werden, ligt in een vernauwing van de Real Barranco de Telde, op een steil gedeelte en bedekt met de overblijfselen van een lavastroom uit de Kwartaire periode, waarin de rotswanden hoger reiken en de bedding verborgen is.
Telde, Gran Canaria:
http://www.teldeactualidad.com/noticia/sociedad/2017/02/06/12419.html
http://www.teldeactualidad.com/fotogaleria/ar_/sociedad/12419/143511.html
http://lanubedealgodon.com/cinco-perros-de-caza-han-aparecido-muertos-en-un-barranco-en-las-palmas/
Europapress Tenerife 05/02/2013 - Gearresteerd in Tenerife voor het gooien van levende honden in een ravijn. Seprona heeft een een inwoner van de gemeente Arona (Tenerife) gearresteerd op verdenking van een misdrijf van dierlijke wreedheid tegen honden van het ras Podenco Canario. De arrestatie volgde na onderzoek door Seprona naar aanleiding van een klacht van een milieu-groep die op de bodem van het ravijn Biceche een dozijn dode honden in een verregaande staat van ontbinding vond. Zodra de honden onderzocht werden met een microchip lezer was men in staat om de persoon te lokaliseren die geregistreerd staat als eigenaar van twee van hen, die werd beschuldigd van een vermeende misdaad van dierenmishandeling, omdat hij in zijn verklaring bekende dat hij twee van de honden in het ravijn had gegooid.
Arona, Tenerife:
El Hierro - Rtvc.es 06/02/2012 - Jachthonden van het eiland El Hierro worden geslacht zonder veterinaire hulp. Een wrede praktijk die een belangrijk deel van de jagers in El Hierro uitvoert, dit houdt in dat zij dieren offeren die niet langer bruikbaar zijn voor de jacht. Het gebeurde eerder met de ezels, die werden in ravijnen geworpen, hetzelfde gebeurt nu met de Podenco’s. Op dit moment van de 320 mensen op het eiland die een jachtlicentie hebben, zet meer dan de helft de traditie voort van het doden van de honden die niet meer goed zijn voor de jacht, door hen in ravijnen te gooien, met stokken te slaan, door ophanging of met behulp van een auto. De jagers beweren dat om hen met behulp van een dierenarts te laten inslapen, erg duur is.
“The greatness of a nation and its moral progress can be judged by the way its animals are treated.” - Gandhi
Dossier Canarische Eilanden:
-
- http://www.laopinion.es/tenerife/2014/05/20/denuncian-policia-local-cazador-maltrato/543082.html
- http://www.canarias7.es/articulo.cfm?id=203722&p=2
- http://www.laopinion.es/tenerife/2015/02/16/protectoras-denuncian-abandono-15-podencos/590901.html
- https://www.ondafuerteventura.es/matan-a-tiros-a-un-perro-en-fuerteventura-en-presencia-de-su-dueno/
- http://cadenaser.com/emisora/2015/12/17/ser_las_palmas/1450356035_323196.html
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
- http://blogs.20minutos.es/animalesenadopcion/2009/07/26/la-vida-miserable-los-podencos-canarias/
- https://aguascanarias.wordpress.com/2014/10/20/podencos-canarios-una-historia-miserable/
- http://www.laopinion.es/sociedad/2016/03/14/maltrato-podencos/661819.html
- http://www.laopinion.es/sucesos/2017/01/22/denuncian-maltrato-12-podencos-desnutricion/742542.html
- http://www.laprovincia.es/fuerteventura/2016/03/10/mataperros-andan-sueltos/799917.html
- http://www.laopinion.es/tenerife/2014/11/10/isla-vuelca-santa/574322.html
- http://www.laprovincia.es/fuerteventura/2014/02/04/mataperros-sur/587762.html
- https://docs.google.com/document/d/1gW0Ag-AeqH7R8QqQIKWXV5KctG8DmvKPM9fs2D007gE/edit?usp=sharing
-
-
-
-
-
Als men bedenkt dat we het hier alleen hebben over de situatie van de Podenco’s op de Canarische eilanden, slechts een klein deel van het totale aantal Podenco’s in geheel Spanje, kunt u wellicht begrijpen wat het dierenleed voor alle Podenco’s in Spanje inhoudt. Zij zijn ‘De grote vergetenen’, niet alleen omdat vrijwel niemand in Spanje hen adopteert en naar hen omkijkt, maar ook omdat zij op een verschrikkelijke manier lijden en hun leed niet de aandacht krijgt zoals keer op keer gebeurt met de Galgo’s. De Podenco’s hebben geen stem, het is tijd dat hun stemmen gehoord worden via ons allemaal!
