In deze jubileumweek enkele verhalen van bijzondere adopties: Vandaag het verhaal van Nica, Nico en Mancha
Voor een aantal jaren geleden wilden wij ons gezin uitbreiden met een hondje, wij dachten er zitten zoveel zielige hondjes in het asiel, laten wij ook dit keer een hondje uit het asiel nemen en zo leerden wij onze Tarja kennen. Het is een mix Podenco en de andere ras was niet bekend. Mijn man Martin ging zich verdiepen in het ras Podenco en zo kwamen wij bij Podencoworld terecht. Podenco’s zijn heel gemakkelijke oer honden net als de wolfshond, ze begrijpen snel wat de bedoeling is en je kunt aan ze zien dat ze het ook proberen te begrijpen, echt kwaad op ze worden helpt niet, gewoon met een verheven stem ze iets duidelijk maken is genoeg, ze willen alles voor je doen, ze zijn stil, maar spelen graag, worden graag vertroeteld en voor de nacht onder gedekt, ook zijn het echte zonneaanbidders.
Wij lazen verschillende verhalen over de Podenco’s, hoe slecht ze door jagers behandeld werden, vooral op de leeftijd van 6 jaar of een nest met puppy’s die in een afvalcontainer gedumpt werden. Vreselijk vonden wij dit. Zo kwamen wij op het verhaal van Nico en Nica, twee hondjes gevonden in de goot met een touw aan elkaar gebonden en hoe harder ze trokken aan het touw des te strakker ging het touw om de hals zitten. Nica was al bewusteloos en meer dood dan levend. Ze konden aan haar zien dat ze pas een nest geworpen had, maar de puppy’s waren nergens te bekennen. Ze werden meegenomen en naar een asiel gebracht bij Marina en Rafael. Na onderzoek bleek dat Nica Leishmania had waar ze voor behandeld moest worden.
Wij hadden inmiddels de adoptie in gang gezet voor die twee en de dag van aankomst kwam in zicht, thuis had ik alles al voorbereid zodat ze zich een plaatsje konden zoeken waar ze zich veilig gingen voelen.
Eindelijk was de dag van aankomst aangebroken, op het vliegveld de Hague, twee hele bange hondjes ergens in een hoekje achterin de kennel. Met veel moeite konden wij het tuigje om krijgen, en toen eindelijk naar huis. Nico was zo vreselijk bang dat zijn hoofd eraf ging, Nica was ook wel bang, maar die verwerkte het beter en zag het allemaal positiever in. Wat Nica wel had was de diepe frons boven haar ogen, een frons van de last of de rugzak die ze in haar leven moest dragen.
Thuis aangekomen liet ik bij Nico nog het tuigje om en de tuindeuren bleven nog even dicht, de dag daarop mochten ze naar buiten, wij hadden vakantie dus alle tijd voor de hondjes. Nico bleef steeds in de hoek liggen, af en toe ging ik bij hem zitten met de rug naar hem toe en op een gegeven moment begon hij heel voorzichtig aan mij te snuffelen. We hebben de eerste weken echt in slow motion door het huis gelopen, alle bewegingen moesten in rust gebeuren want Nico schrok van alles en kromp helemaal van angst in elkaar. Op een gegeven moment begon hij rond te lopen, ik heb hem het tuigje afgedaan en opeens sprong hij op de bank en ging daar in een hoekje liggen, wat nu nog steeds zijn hoekje is.
Nica deed het beter ze was vrijer en was constant bij mij in de buurt, naast mij op de stoel of als ik naar buiten ging, zij was er ook. Met Nico had ik het meeste werk. Nu moest Nico mee naar buiten aan de lijn het park in, oooh wat was hij bang. Helaas heb ik Nica inmiddels in moeten laten slapen en Nico doet het goed, alles is van hem, af en toe moet ik hem een beetje recht zetten, want het is een ondeugend ding.
Maar daar stopte het niet, ik vond het eerst wel goed zo 3 Podenco’s en een Jack Russel en de Jack Russel de oudste en de kleinste maar wel de baas, waar wij veel om hebben gelachen. Het mooiste vond ik samenwerkingsverband van die 4, Nica blafte of gromde nooit. Doordat wij bij het water wonen, een soort van grote vijver, hadden wij ook wel eens last van ratten en muizen, dus als er een bij huis was dan huilde Nica een keer en alles vloog naar buiten, alarm, Jack Russel ging achter de indringer aan samen met Tarja en Nica en Nico pakte de indringer, zo mooi om te zien, ja voor de rat niet natuurlijk, maar zo werkt dat nu eenmaal in de natuur.
Maar het bleef niet bij die 4, mijn man had nog een hondje gezien, Zwart wit, ook weer een mix podenco en nog wat, maakt niet uit, ook weer een verhaal dat je laat griezelen. Mancha heet ze en ze kent alleen de kelder. Als haar baasje dronken thuis kwam werd ze aan de voorpoten opgehangen geslagen en misbruikt. Door dit gebeuren kon ze aan een oog die stuk geslagen was bijna niets meer zien maar ook haar heupen zijn slecht, het moet verschrikkelijk voor haar geweest zijn. De buren hebben dit gemeld en vervolgens kwam ze in een dodenstation terecht waar ze net door een asiel gered werd, maar dat was het nog niet. Het is een overvolle asiel en het voer werd bij de honden de kennels in gegooid, ze moest vechten om het voer en snel zijn. Door haar handicap kon ze met moeite genoeg voer binnen krijgen, ook lag ze de hele dag op een stenen vloer, dan vraag jij je af waar zo’n dier het aan verdiend heeft. Het was ons bekend dat ze het daar niet goed deed, dat ze vooral in het begin moeilijk te benaderen was, maar mijn man had haar al in zijn hart gesloten en hij zei het wordt tijd haar daar weg te halen. Gerda van Podencoworld heeft haar gehaald en bij ons gebracht en zoals wij dat in het begin bij de andere honden deden was er 24 uur afwisselend 1 van ons aanwezig. In het begin liet ze de plas van angst lopen, wij hadden het zo met haar te doen, het enige wat je doen kon was rustig blijven en haar vertrouwen zien te winnen. Elke hond bij ons heeft een vaste slaapplek die ze zelf uitzoeken, als de plaats bezet is moeten ze een ander plek uitzoeken, dat werkt heel goed. Er staat een krat vol met speeltjes, dat ook heel goed werkt. Avonds worden alle speeltjes weer verzamelt en weer terug in de bak gedaan. Met Mancha moesten wij iets verzinnen, wat slaapplek betreft, want ze ging steeds midden in de kamer liggen, dus kwam ik op het idee om daar een stukvloerbedekking neer te leggen, waar ze braaf op ging liggen de vloerbedekking ging ik vervangen voor een hondendeken, toen een lekkere dikke zachte kussen. Daar ging een tijdje overheen en ben toen de kussen steeds een klein stukje gaan verschuiven totdat het in een hoek van de kamer lag, waar ze nu nog steeds ligt. Haar oog moesten wij laten verwijderen omdat ze daar pijn aan had. Verder is het een huggiedog geworden. Ze houd van aaien en strelen, lieve woordjes. Ze heeft heel veel meegemaakt en ze doet het zo goed ondanks dat alles. Deze hondjes met een grote rugzak zijn zo dankbaar en genieten met alle teugen van de liefde en dingen die ze krijgen, vertrouwen is alles.
