In deze jubileumweek enkele verhalen van bijzondere adopties. Vandaag het verhaal van Evita en Leona.
Leona en Evita (Leen en Lien, oftewel sloopteam Twente)
In de zomer van 2017 hadden we 4 honden, 1 Podenco, 1 Podencomix, 1 Labrador en 1 Griekse Godin. We waren inmiddels een beetje verliefd geworden op de Podenco’s vanwege hun eigenwijze karakter met hun enorme loyaliteit. We hadden niet de makkelijkste honden en dachten al aardig wat mee gemaakt te hebben, maar dat bleek “peanuts” te zijn, toen we Leen en Lien eenmaal in huis hadden.
De Podenco’s die we hadden, kwamen via een andere stichting, maar door zoeken op het internet waren we inmiddels al een aantal keren op de website van Podencoworld geweest. Op een morgen kwam ik uit bed en vriendlief Jeroen vertelde me dat hij ons ingeschreven had om 2 senior Podenco Canario zussen op te vangen, die uit zeer slechte omstandigheden kwamen. Het leek mij geweldig en we wachtten toch wel met spanning de reactie van Podencoworld af, we waren toen tenslotte nog niet bekend bij Podencoworld en dit waren niet de makkelijkste honden, ze hadden hun leven aan de ketting in een schuurtje gezeten en kenden verder niks. Maar huisbezoek werd gepland en we werden goed gekeurd, yeah!!!!
Beeld leven op Tenerife:
De dames moesten nog ingeënt, gesteriliseerd, gecheckt worden en uiteindelijk behandeld voor hartworm, dus we konden nog rustig op vakantie, we gingen altijd kamperen. Later bleek dat dit de laatste kampeervakantie was, want de roedel is alleen maar verder gegroeid na de dames!
Op 15 september was het zover, toen kwamen ze ’s avonds laat aan op Schiphol. De roedel thuis nog uitgebreid uitgelaten en rond 22 uur richting Schiphol gereden. Wat een mooi moment toen ze door de deur kwamen met hele lieve vluchtbegeleiders, @Lique La, die al vele hondjes vanuit Tenerife hebben begeleid inmiddels.
Ze waren erg blij dat ze uit de bench mochten, de lange poten mochten strekken en ze waren eigenlijk helemaal niet bang, maar oh, wat waren ze mager na hun hartwormbehandeling, daar schrokken we wel van! Maar goed, ze waren vrolijk, dat was het belangrijkst. Tuigen om, foto’s gemaakt en op naar huis, op naar een zachte mand. Bij de betaalautomaat midden op Schiphol ging Leen uitgebreid poepen, oeps. Gelukkig was het midden in de nacht en niet meer zo druk, maar natuurlijk netjes opgeruimd!
Terugreis ging super, ze zaten mooi uit het raam te kijken. Thuis gekomen met de hele roedel gewandeld en gezamenlijk het huis in. We hadden voor hun een kamer klaar gemaakt, omdat ze hun hele leven gewend waren om in een schuur te leven. Hier hebben we ze neer gelegd, in een beschutte omgeving, zoals ze gewend waren.
Lien (toen nog Evita) zou naar een ander opvanggezin gaan in Friesland, maar deze dame kon niet bij de aankomst zijn en ze haalde haar de volgende dag op. Het voelde voor ons al niet goed toen ze opgehaald werd, maar dat was de afspraak. We hebben haar toen wel gezegd, dat als het niet ging, ze direct moest bellen. Dat we haar weer op zouden halen, deze 2 waren zo verweven met elkaar. We hebben het goed aan gevoeld, nog geen week later kregen we bericht dat Evita verlatingsangst had en de buren hadden geklaagd. Ik ben direct met Leen in de auto gestapt en we hebben haar weer opgehaald. Bij ons heeft ze nooit verlatingsangst laten zien, ze kon gewoon niet zonder haar “zus”. We denken dat het moeder en dochter waren, Leen was een jaar ouder dan Lien, volgens het paspoort.
Leen had best een goede week bij ons gehad, maar bleef wel de hele tijd in haar kamer. Vanaf het moment dat Lien terug was, hebben ze daar de eerste weken geleefd met zijn tweetjes. Daar deden ze alles, slapen en eten. Dat was echt hun veilige plek. We hebben ze de eerste periode meerdere keren per dag eten gegeven, omdat ze zo mager waren. Ze hadden even iets meer nodig. Wandelen ging goed, of ze gingen in de tuin, maar ze kwamen niet in de woonkamer.
Ze hadden met zijn tweetjes 1 groot “bed”, waar ze heerlijk op lagen. Leen genoot echt van alle aaitjes en knuffels, die liet zich ook lekker onder dekken. Lien was wat meer afstandelijk, dat heeft echt wel even geduurd voordat zij ook uitgebreid geaaid wilde worden, maar dat was prima.
In de eerste weken, waarin ze nog aan het wennen waren aan hun nieuwe leven, was het nog rustig. Na een paar weken begonnen de dames wat los te komen, ze deden echt alles met zijn tweetjes. Ze begonnen om de hoek van de deur te komen, ondeugend keken ze samen de gang in. Ze durfden steeds verder te komen en uiteindelijk kwamen ze in de woonkamer maar hun kamer bleef de veilige plek, daar sliepen ze ook altijd.
Toen ze eenmaal gewend waren, gingen ze helemaal los met zijn tweetjes. Wat een toestanden hebben we aangetroffen. Omdat we op dat moment in een woonkeet woonden vanwege een verbouwing, hadden we niet alles in kasten, maar veel in rekken. Nou, dat was feest voor hun, alles werd naar hun kamer gesleept. Het begon met mijn wandellaarzen, de één pakte ze van het rek en nam ze mee, de ander liep er snel achter aan met een veel te blij hoofd, echt een bandieten tweeling. Die eerste sleepavond hebben we uiteindelijk een camera in de gang gezet met audio, omdat we constant heen en weer liepen om hun te corrigeren als we weer wat hoorden. Via de camera konden we hun corrigeren met “uhuh” en dan stopten ze even, in totale verwondering zich afvragend waar dat geluid vandaan kwam. Vanaf dat moment waren we druk met hun sleep- en sloopactiviteiten.
Echt alles werd uit het rek in de gang gesleept naar hun kamer, op een dag kwam ik thuis en de hele gang lag vol met spullen uit het rek met een berg spullen voor de deur van hun kamer, zucht! Daar zit je echt niet op te wachten, maar die blije koppies maakte alles weer goed. Eerst maar en kop thee en dan maar opruimen!
Op dat moment leek het ons een goed idee om de deur van hun kamer dicht te doen als we niet thuis waren, een succesverhaal! Hun kamer was tevens de kamer waar onze kledingkasten stonden. Toen er niet meer vanuit de gang gesleept kon worden, werd alles in de kamer letterlijk van de sokken getrokken. Alle kleding uit de kasten, kattenbak op de grond, kasten omver, kledingrekken op de grond, het was een verschrikking, maar ze werden er zo blij van, je kon er niet kwaad op worden.
Regelmatig hadden we contact met Wachou, die de opvang van de dames begeleidde, of ze al klaar voor adoptie waren. Het begon ons al snel te dagen dat deze dames samen moesten blijven om gelukkig te zijn en dat er met hun sloopwerkzaamheden niet veel mensen zouden zijn, die hun zouden willen adopteren. Aangezien de werkzaamheden niet minder werden en wij er toch inmiddels mee om wisten te gaan, hebben we toen besloten dat ze bij ons mochten blijven. Op de strandwandeling in mei 2018 heb ik dit nieuws gedeeld met Evalien, die was erg blij met dit nieuws, ze had ze zelf gered uit de schuur op Tenerife en ze waren inmiddels met zijn beiden toch wel een beetje een horrorpodencodossier!
Dit hield wel in dat onze Renault Kangoo te klein werd, dus maar een bus aangeschaft waar iedereen in paste om op vakantie te kunnen. We zijn een weekend gaan kamperen bij het Erkemederstrand, dat vond Leen helemaal niks, in de tent, die heeft in de bus geslapen, weer die veilige dichte omgeving. Gelukkig hadden we al een vakantie geboekt in Duitsland in een appartement met grote buitenruimte, daar hebben ze het heerlijk gehad met zijn allen, maar de dames waren altijd met zijn tweetjes op pad, zo mooi!
Verdrietig genoeg was dat ook Leen haar laatste vakantie. Een maand later, 28 september 2018, viel ze ’s avonds ineens om, haar balans was helemaal weg. Naar de dierenarts geweest, het was op dat moment niet duidelijk wat er aan de hand was. We hebben haar weer mee genomen naar huis, ik heb bij haar geslapen, natuurlijk samen met Lien en ze is ’s nachts in mijn armen overleden, heel erg verdrietig! Maar zo kort kunnen genieten van een goed leven, maar zoveel lol gehad in haar laatste jaar, daar denken we maar aan terug! Ze heeft waarschijnlijk een ruggemergbloeding gehad.
Lien was inmiddels al wat meer uit haar schulp gekropen, dat was fijn, ze heeft gelukkig goed gereageerd na het overlijden van Leen. In haar eentje heeft ze nog een mooie tijd gehad in onze groeiende roedel. Ook werd ze steeds losser en is ze nog veel knuffels komen halen. Ze heeft nog vele weekendjes weg en vakanties mee mogen maken. In december 2021 kreeg ze hartproblemen, waardoor ze weinig zin meer in eten had, verder ging het nog wel, maar ze werd steeds kwetsbaarder. Op 4 april 2022 kon ook Lien niet meer goed staan, ook haar balans was weg. En ook zij is rustig weg gegleden, Jeroen was bij haar. Zij heeft waarschijnlijk ook een ruggemergbloeding gehad. Dit komt bijna nooit voor, toch iets erfelijks?
Ondanks het verdriet van verlies, kijken we terug op een heerlijk stel deugnieten die we nog een mooi leven hebben kunnen geven en waar we ontzettend van genoten hebben!!❤️❤️❤️
