In deze jubileumweek enkele verhalen van bijzondere adopties. Vandaag het verhaal van Tripis.
In 2019 stierf mijn eerste podenco “Curo”, geadopteerd via Podencoworld, op 14-jarige leeftijd. Arie (mijn Podenco canario) was dol op zijn oudere “broer”. Hij werd somber na Curo zijn overlijden en wilde niet meer eten en spelen. Sneller dan ik van plan was ben ik daarom op zoek gegaan naar een nieuw broertje voor Arie. We woonden toen al een tijdje in Boston (Amerika). Op de podenco website bij de “te adopteren hondjes” zagen we een klein mannetje in een bench. Tripis! Hij was gevonden op het platteland en tijdens het vangen onder een auto terecht gekomen. Hij was herstellende van een gebroken achterpootje. Op het filmpje op de podencoworld website kwam hij voorzichtig uit zijn bench om wat te eten. Wat opviel, en waar ik voor viel, was zijn ondeugende blik.
Tripis woonde tijdelijk bij een opvanggezin in Spanje om te herstellen van zijn gebroken beentje. Hele lieve mensen die ook dol op hem waren. Ze konden een goed beeld geven van hem en vertellen hoe leuk en lief hij was. Toen het adoptieproces doorlopen was hebben vrijwillers hem naar Malaga gereden, een autorit van 5 uur vanuit Cádiz. Daar heeft hij een nacht bij een vrijwilliger geslapen voordat hij de dag erna op het vliegtuig kon stappen. Als ik daaraan terug denk sta ik nog steeds versteld dat zoveel lieve en betrokken mensen ervoor hebben gezorgd dat Tripis zijn nieuwe toekomst tegemoet kon gaan.
Twee maanden na het overlijden van Curo mocht ik Tripis ophalen op het vliegveld in Nederland. Vrij snel erna vlogen we samen terug naar Boston. Hij was heel dapper en de vlucht was super goed gegaan. Toen ik in de taxi naar huis zat samen met Tripis na die lange reis ging er wel door mijn hoofd: “Wat als Arie hem nu helemaal niet leuk vindt?!”. Maar dat was een onterechte angst. Bij het openen van de deur heeft Arie Tripis gelijk in zijn hart gesloten en ze vonden elkaar geweldig vanaf het eerste moment.
Tripis werd Topo. Hij had overigens zijn naam “Tripis” gekregen van een verdovende drug. Ze hadden moeite hem onder narcose krijgen voor de operatie van zijn been. Vandaar dat hij naar het narcose middel was genoemd. Dat ze moeite hadden hem te verdoven verbaast me niets, het is een kleine, taaie Spanjaard. We hebben nog een aantal keer “geFacetimed” met zijn opvangouders in Spanje. Zij misten hem natuurlijk ook en waren benieuwd hoe hij het deed in Amerika.
Topo is een verschrikkelijk lief, aanhankelijk mannetje. Hij houdt enorm van knuffelen en wil het altijd graag goed doen. Wat ik het liefste vind aan Topo is dat hij je echt verliefd kan aankijken. Dan staart hij vol liefde naar je vanuit zijn bed. ‘s-Morgens komt hij standaard even op schoot zitten om te knuffelen. Een goed begin van de dag! Nog liever misschien zijn de geluiden die hij maakt als hij ligt te genieten van zijn bed vlak voordat hij in slaap valt. Dan komen er allerlei knusse geluiden van genot uit zijn bed. Hij houdt erg van wandelen, maar niet wanneer het te hard waait op het strand. Dan wil hij graag weer terug naar huis. Je moet hem altijd vangen wanneer je de riem tevoorschijn haalt. Dan pakt hij een knuffeltje en gaat hij door de kamer rennen. Als het te lang duurt corrigeert Arie hem dat het nu wel genoeg is met zijn gekkigheid. Topo is een bijzonder hondje en we zouden hem voor geen goud willen missen.
Van harte gefeliciteerd Podencoworld met jullie 12.5 jarig bestaan namens Topo, Arie, Curo (overleden in 2019), Nala (voorheen Megan), en mij. Heel erg bedankt voor alles wat jullie doen en gedaan hebben voor Topo en alle andere honden. Ik heb mijn eerste podenco “Curo” geadopteerd toen Podencoworld net bestond en nu vieren jullie alweer jullie 12.5 jarig bestaan. Op naar de volgende 12.5 jaar!
