In 12,5 jaar zijn er veel adopties geweest.
In deze feestweek delen we enkele verhalen, met vandaag het verhaal van Nacho.
Een Podenco, welk ras is dat? Toen mijn dochter me belde in 2015 en zei dat ze een kleine Podenco had geadopteerd, wist ik niet wat ik moest verwachten. Ze heette Blanca en was een mager, grauw hondje, tot na enkele maanden goede zorgen en lekker eten, Blanca een spierwitte prinses werd. Wij hadden altijd Jack Russels en toen Kizzy overleed in oktober 2016 en haar maatje Zorro alleen achterbleef kwam de suggestie van mijn dochter om een podenco te adopteren. Zo kwam Sia (Modesta) bij ons en een betere ambassadrice voor haar ras kun je niet bedenken. Omdat we beiden met pensioen waren beslisten we alleen oudere honden te adopteren.
En daar wam ineens Nacho voorbij op FB, in behandeling bij de DA voor een rugblessure, het was liefde op het eerste zicht.
Toen zag ik dat hij naar NL kwam, naar Hetty, ik wist toen nog niet dat het opvang was en toen Nacho ter adoptie kwam was het binnen een uur beslist, hij moest naar ons komen. Mijn man was in revalidatie na een zware hartoperatie en de connectie tussen Nacho en Luc was er direct, beiden terug hun benen leren gebruiken. Hun band was zo sterk, dat, toen mijn man 4 jaar geleden overleed, Nacho 3 dagen op zijn hoofdkussen bleef liggen en ik hem buiten moest dragen voor zijn plas en . Zo treurde hij om zijn baasje.
Nacho kwam naar ons met een wagentje (waar Hetty voor zorgde) en begon na een tijdje mee heerlijk lange wandelingen te maken. Er ging altijd een buggy mee voor als hij moe werd. Het was zo een zacht, lief manneke, die ondanks zijn handicap genoot van het leven. Alleen bleken Zorro en Nacho aartsvijanden, maar ze lieten elkaar met rust, dus geen probleem. Nacho ging soms wel uitdagend in het deurgat staan zodat Zorro niet binnen kon uit de tuin.
Wat wij soms vergeten is dat ze spaanse bevelen gewend zijn, dus toen Fernando, mijn spaans hondenmaatje, met zijn bende minikukels (nog kleiner dan chihuahua`s op de hondenwei kwam en spaans tegen Nacho sprak had hij een nieuwe beste vriend. Zo ontroerend, elke keer we Fernando tegenkwamen droop de verliefdheid van Nacho af en draaide om om met hem verder te wandelen.
Nacho had ook een minivriendinnetje, Fien, samen waggelden zij op het padje tussen de maïsvelden. Maar zijn grote liefde was Jessie, een stafford, die likte hem helemaal af en dat mocht alleen zij .
Samen met de da leerde ik massages om Nacho’s rug te versterken, en hij kreeg de nodige supplementen om zijn gewrichten soepel te houden, maar verleden jaar ging het stappen heel vlug achteruit en belandde hij terug in de buggy. Toen allerlei kuren en injecties geprobeerd, niks hielp. Tot er op 7 september een echo van zijn buik werd genomen en de DA kanker ontdekte. Toen moest ik dat moment beslissen Nacho te laten inslapen omdat hij veel pijn had en niet meer te genezen was…Mensen wat heb ik gehuild, gelukkig is mijn DA er één uit duizend en heb ik op een serene wijze afscheid kunnen nemen.
Een mindervalide hond adopteren is anders, maar niet moeilijker, je leert samen wat kan en wat minder kan. Bobby is ook naar ons gekomen met een wagentje en kan zijn achterkant niet gebruiken, maar hij is de baas en clown hier.
Rita
