Macy heette in het asiel Sua. Ze is de Podenco die in de bergen op Tenerife was achtergelaten. Ze werd door Sabine van een richel gered waar ze al drie dagen zat en geen kant op kon. Broodmager en rillend van angst en kou. Het was een hele klim om haar te redden, driedubbel aangelijnd en met veel geduld was het uiteindelijk gelukt. Wat een onderneming en wat een geluk heeft Macy gehad dat Sabine in de buurt was. Blijkbaar had ze een engeltje op haar schouder, we weten allemaal hoeveel slechter het af had kunnen lopen. We zijn, toen we nog actief waren als vrijwilliger, ook in Spanje de bergen in geweest en het was schrikbarend om het aantal overblijfselen van honden te zien. Vaak in de buurt van de jachtkennels en in de ravijnen.
Na haar bloedstollende avontuur in de bergen werd Macy door Sabine naar het asiel gebracht. Ze kwam terecht in één van de Podenco groepen. Ze kwam tot zichzelf en Macy werd beschreven als verlegen maar oh zo nieuwsgierig. Aanhankelijk maar toch zonder zich op te dringen, speels in de omgang met de andere honden en met haar leuke karakter zorgt ze voor de nodige gezelligheid in de groep. Een jachtinstinct had men van haar niet gezien
Omdat onze Podenco Canario Gaya kortgeleden was overleden aan ouderdom en wij haar enorm misten, maar bovenal Jody, onze Podenco Maneto, weer helemaal in haar schulp kroop doordat ze haar steun en toeverlaat miste, waren we op zoek naar een nieuw maatje en gezinslid. We namen contact op met Sabine met de vraag of zij een Podenco maatje voor onze Jody wist. We kennen Sabine al vele jaren sinds het begin van de samenwerking en de vriendschap die is ontstaan, voelt als familie. Met Podenco gekkies onder elkaar, is het al snel goed.
We waren op zoek naar een Podenco met dezelfde moederlijke en evenwichtige natuur als Gaya. Uiteraard hadden we zelf ook de gehele database van Podencoworld doorgespit en hadden we zelf ook een paar kandidaten gevonden. We wilden het liefst een Podenco van een jaar of zes, maar het belangrijkste was het karakter. Macy leek volledig aan onze wensen te voldoen.
Al wisten we uiteraard dat het gedrag en karakter van een Podenco, nogal eens kan verschillen met hetgeen in het asiel werd geconstateerd. Als een Podenco helemaal op zijn gemak is en zich thuis voelt dan komt vaak het echte karakter omhoog.
Een adoptiegezin kan maar het best voorzien zijn van eigenschappen zoals geduld, vriendelijkheid, ruimdenkendheid en het belangrijkste; een gevoel voor humor want er gaat een hele nieuwe wereld vol gekkigheid voor je open.
En daar kwamen we na niet al te lange tijd achter. Met Macy hebben we een complete malloot in huis gehaald. We dachten dat we alles al gezien hadden wat mallotigheden van Podenco’s betreft en ik ging er altijd vanuit dat Podenco’s in vier klassen zijn in te delen van clownesk gedrag tot malloot, maar er blijkt nog een vijfde te bestaan namelijk hoorndol, compleet kierewiet. Eén geluk, bij Macy is het puur vrolijkheid en enthousiasme, haar staart draait overuren, vooral tijdens de lange wandelingen kan ze haar geluk niet op.
Toen we haar ophaalden van Eindhoven airport was ze vrij timide en haar staart droeg ze strak onder haar buik. Zoveel indrukken, een urenlange vliegreis achter de rug en dan van die vreemde mensen die haar op stonden wachten. Best eng allemaal. Ze wilde aanvankelijk geen stap zetten op het vliegveld en wilde het liefst bij haar vliegmaatje Mina in de buurt blijven. Uiteindelijk lukte het met wat lekkers om haar richting de liften te lokken. Tijdens de weg naar huis zat ze om zich heen te kijken, een hele nieuwe wereld, alles was interessant. De kennismaking met haar zusje Jody verliep zonder problemen, we lieten hen kennismaken tijdens een wandeling in een natuurgebied in de buurt. Jody liet Macy links liggen en wilde niets te maken hebben met die nieuwe snuiter. Macy vond alle luchtjes, de flora, maar vooral de fauna, maar wat interessant. Van de loslopende schapen was ze doodsbang, dat vond ze maar opdringerige wezens, waar ze zover mogelijk uit de buurt bleef. De eerste dagen mocht Macy niet op de bank van Jody, Macy had daar respect voor en bleef op haar kussen op de grond. Na een paar dagen accepteerde Jody steeds meer van Macy en niet veel later lagen ze gezamenlijk tegen elkaar aan op de bank. Wat een geluk Jody had weer een maatje en Macy was zichtbaar gelukkig afgaand op haar tevreden glimlach tijdens haar dutjes. Met de honden van Evalien, Chibona en Kleintje, kon ze het ook binnen de kortste keren vinden. Wel zo prettig want die twee gaan iedere dag mee op pad voor een grote wandeling in het Waalbos.
Macy had de eerste weken nogal wat darmproblemen en last van diarree. We zijn bij de dierenarts geweest en die heeft alle mogelijke tests uitgevoerd, uiteindelijk had dat geen resultaat, behalve een gapend gat in onze portemonnee. Via dierenspeciaalzaak Van Os, zijn we met Farmfood in contact gebracht. Farmfood heeft een helpdesk met deskundigen wat betreft darmproblemen. Men maakt gebruik van een voedingsprotocol met fantastische resultaten. Het enige wat je zelf moet doen, is van iedere ontlasting van je hond een foto maken en die vervolgens opsturen. Dan weet men je precies te vertellen hoeveel gram van welk voer je moet geven. Voor je het weet, staat wel heel je telefoon vol met poepfoto’s.
Met z’n vieren (drie Podenco’s en een Podenco mix) hebben ze grootste lol. Macy heeft van hen leren graven naar muizen, dat doet Macy overigens op een hele klunzige manier met haar lange poten, van een kuil is geen sprake, er ontstaan alleen wat oppervlakkige groeven in het veld. De andere drie zijn ware hoveniers die de hele boel omploegen, met als resultaat ware loopgraven. Af en toe vangt één van deze drie dan een muis, maar meestal zien we de muizen huis en haard verlaten en heimelijk de andere kant oprennen. Met Macy is dat andere koek, ik heb nog nooit een Podenco gezien met zoveel jachtinstinct. Macy hoort de muis, maakt een vliegensvlugge Podenco sprong en dan is het altijd prijs. Dat betekent helaas niet veel goeds voor de muizenpopulatie in het Waalbos.
Chibona en Jody proberen inmiddels ook de jachtmethode van Macy en zelfs Kleintje, die toch qua uiterlijk meer weg heeft van een Jack Russel, heeft zich de Podenco sprong eigen gemaakt, wat er overigens heel aandoenlijk uitziet. Veel resultaat levert het niet op, maar ze doen echt hun best Macy te kopiëren.
Ook de konijnen weet Macy nauwgezet te spotten, dan volgt al snel haar jachtblaf en een Podenco dans, waarbij ze op haar achterpoten als een ballerina een dansje doet. Macy is met hart en ziel een Podenco, als we een konijnenkadaver niet snel genoeg in het veld opmerken, vliegen voordat je het weet de stukken konijnenvacht en andere verrotte onderdelen je om de oren.
In huis, kan ze uren lekker slapen en samen met haar zusje kan ze ook een aantal uur alleen thuisblijven. Toch heeft ze wel eens de kolder in haar kop. Dan hebben we net een uur of twee gewandeld en rent ze acht keer de twee trappen op en neer. En dan ondertussen even op de zoldertrap een lekker luchtje achterlaten over de gehele trap. Hetzelfde geldt voor het dure vloerkleed, dat volledig gereinigd en dagen gelucht was. We lagen het weer neer en na vijf minuten was het weer prijs, en dan vraag je aan Macy waarom ze dat doet en kijkt ze je met zo’n onnozele blik aan, en dan weet je al genoeg. Dan maar een vloerkleed van de Action, ook mooi.
Uiteraard heeft ze ook de nodige Podenco streken, dan horen we een hoop lawaai en ligt het koekblik met hondensnoepjes vanaf de aanrecht op de keukenvloer. Of dan loopt ze ineens met een half opgevreten worst van tafel. Of haar sokken fetisj, ieder paar sokken is inmiddels voorzien van één of meerdere gaten en op de gekste plekken in huis vinden we sokken terug. Ze haalt ze zelfs op zolder uit de wasmand. Ben je je horloge kwijt dan vind je die ergens in een hoekje in drie stukken terug. Wil je ’s avonds je pyjama aantrekken dan is die voorzien van een aantal extra ontluchtingsgaten. Hetzelfde geldt voor t-shirts en ondergoed. Alles moet achter slot en grendel.
Verder heeft ze de rare gewoonte om in huis dartelend achter ons aan te lopen en dan op een speelse manier ons in de kont te bijten. Gelukkig gebeurt dat meestal zachtjes. Als ik mijn vrouw auw hoor roepen, dan weet ik al hoe laat het is. In de auto heeft Macy een andere gewoonte, namelijk met haar neus in onze rug en schouder te prikken, ze is altijd op zoek naar contact.
Macy is zich heel snel thuis gaan voelen in het gezin. Inmiddels kunnen en willen we niet meer zonder haar, ze is echt een deel van het gezin geworden. Uiteindelijk is iedere Podenco die net uit een asiel komt het meest gebaat bij het negeren en met rust laten, gewoon hun eigen gang laten gaan. Langzamerhand kruipen ze dan vanzelf uit hun schulp, wat zelfs maanden kan duren. Maar met veel geduld, vriendelijkheid en geduld kom je een heel eind. Al ging dat bij Macy heel snel, ze is heel sociaal en heel lief en ze heeft wel angstige momenten, maar herstelt ook weer heel snel. Waar ze in het begin nog graag op zichzelf was, geniet ze inmiddels met volle teugen van aaien en kroelen. Ze kijkt je dan een beetje scheel met een tevreden bik aan. Kwispelen doet ze non-stop, overal wordt ze blij van, maar het meeste geniet ze van lange wandelingen in de natuur en op het strand. En niets doet ons meer goed dan onze beide Podenco’s zo gelukkig te zien!
Lieve Podenco groet,
Edwin en Patricia Verhaegen
Youtube video Macy:
