AMPA'S COLUMN
17 Juli 2022
22 juni 2022 was voor ons een speciale dag. Op die dag vloog ik namelijk naar Portugal om een 12 – jarig portugees podencootje op te halen. Nina.
Ik wilde al heel lang een vierde hondje erbij. Het liefst een oudje. Dat past goed in onze roedel momenteel maar daarnaast zijn de oudjes (net als de zwarte) hondjes minder populair. En mijn hart gaat altijd uit naar die honden. De honden die minder snel geadopteerd worden.
Nina is ongeveer 12 jaar oud en gevonden door een Portugese redder in nood: Antonio. Hij zat in de auto en zag langs de kant van de weg een klein, teer hondje zich vooruit slepen. Meer dood dan levend. U moet zich voorstellen, Nina ziet er uit als een kleine Bambi. Ze is ongeveer 40 cm hoog maar weegt maar 8 kilo. Ze heeft hele dunne, hoge pootjes en een klein spits muizenkopje. Een schatje om te zien. Maar heel breekbaar en fragiel.
En toen dood en doodziek aan de kant van de weg. Antonio nam haar mee. En dat ze erg ziek was bleek wel bij de dierenarts. Ze had drie parasieten ziektes, hartworm en een enorme ontsteking van een paar honderd gram in de baarmoeder. Die moest er meteen uit.
Wonder boven wonder bleek Nina ijzersterk te zijn. En ondanks dat ze niet meer goed hoort en weinig ziet (waarschijnlijk is e.e.a. aangetast door de parasiet ziektes) vertoont ze een enorme levenslust. Ze is super slim en ze ziet er grappig uit met een tongetje wat soms aan 1 kant uit haar bekje hangt. Dit komt omdat ze aan 1 kant bijna al haar tandjes mist.
Maar vergis je niet! Toen ik haar meenam naar de dierenwinkel besloot zij dat ze haar eigen koekjes zelf wel kon uitzoeken. Ik keek het lachend aan en kocht toen voor haar speciale, zachte hondenkoekjes. Eenmaal thuis gaf ik elke hond zijn of haar snoepgoed. Na 5 minuten stond er een zielig kijkende Cleo (de grootste en sterkste van de vier) beteuterd naast mij. Wat bleek; mevrouw haar bot was afgepakt door Nina. En jawel, daar zat ze. Ons kleine, zwarte, spillepootje. Knauwend en genietend aan een bijtring die groter was dan haar hele hoofd. Met geen fatsoenlijke tand meer in haar bekje. Maar ze deed het gewoon. Ze weet precies wat ze wel wil en wat ze niet wel.
Ik had een rond fluf mandje voor haar gekocht. Zo’n heerlijk zacht ding. Ik zou er bijna zelf in gaan liggen. En een orthopedisch ligkussen. Zodat ze lekker languit kan. Nou…. "ga daar zelf maar in liggen" heeft ze waarschijnlijk gedacht. Haar plek is op bed of op de bank. Op een kussen. Op een manier dat je denkt: “Maar dat kan toch gewoon niet lekker liggen?”
Ze had zich laatst zo opgevouwen, ik dacht …”Ik heb een vouwfiets gekocht’. Ongelofelijk lenig. Al met al doet ze het ongeloofelijk goed. Was na 2 dagen zindelijk, spreekt de hondentaal perfect. Begint zich helemaal te ontpoppen tot een vrolijk, intelligent beestje. Ze is helemaal verliefd op mijn vriend. En hij op haar. Waar hij is, is Nina ook. Hij heeft nu zijn eigen kontenplakkertje zoals laatst iemand zei. Als hij naar kantoor is staat ze soms wel een kwartier voor het raam te kijken of hij echt niet terug komt.
Maar ’s nachts, dan is het mijn beurt. Dan kruipt ze in het holletje van mijn arm om in slaap te vallen. Zo schattig. Dus ik lig nu met twee oudjes tegen mij aangedrukt. Ik voel mij helemaal gezellig zo met de bejaardensoos om mij heen. Ik kan wel 100 jaar door met zoveel liefde.
Dus voor iedereen die twijfelt, voor iedereen die denkt dat het adopteren van een ouder hondje geen zin heeft. Het heeft wel zin.
Wij wensen een ieder een hele fijne zomervakantie toe. Wij gaan weer Frankrijk en dit jaar met z’n zessen. Maar daarvoor vast meer in de volgende column.
Groeten van Ampa en een poot van Jimi, Cleo, Donna en Nina
