LOGIN
Login of maak een account aan
Avatar
Nog geen account?

Maak een gratis account aan.

Wachtwoord vergeten? - Gebruikersnaam vergeten?

Herinner mij

logo-anbi.jpg

INEKE'S COLUMN

10 juli 2022

Hoi allemaal,

Deze keer een iets minder vrolijk verhaal. Onze Willy had fijn gewerkt en in de middag gingen we lekker wandelen en Willy ging flink snuffelen, iets wat hij zo graag doet.

Ineens merkte ik dat hij last kreeg van zijn voorpoot en in eerste instantie dacht ik dat hij zich verstapt had. Toen we thuis kwamen hebben we heel rustig aan gedaan en flinke rust genomen. Dat leek te helpen totdat ik toch merkte dat het niet helemaal goed was. Daarop heb ik meteen de dierenarts gebeld, ook al het was al laat in de avond.

De dierenarts dacht dat hij waarschijnlijk toch een misstap gedaan had waardoor er irritatie was aan zijn poot. Met rusten en een paar pijnstillers zou dit goed moeten komen en gelukkig gaat het ook steeds beter. Maar wat miste ik mijn maatje! Het was ook moeilijk, want hij is zo gewend om mee te gaan en nu ineens was dit anders. Hij moest immers rust nemen om goed te herstellen. Ik heb geprobeerd er het beste van te maken en positief te zijn. Straks kunnen we weer samen weg.

Gelukkig kan dit alweer, maar wel met mate en kleine stukjes. We wonen maar 5 minuten van de winkels, dus daar gaan we weer samen naar toe en ik zie dat hij weer intens geniet. Dit voorval heeft wel enorm veel met me gedaan want het kan altijd gebeuren dat je lieverd zich even niet lekker voelt of wat dan ook maar het heeft diepe indruk op mij gemaakt want ik zat nu alleen in de auto zonder mijn maatje en als Willy erbij is klets ik altijd met hem. Dat is heel gezellig samen. Hij kijkt lekker uit het raam en ik zie hem dan genieten.

Nu was dit zo anders! Er was echt een leegte om me heen. Het was net alsof ik echt een deel van mezelf miste. Vaak lijken dingen vanzelfsprekend maar dat zijn ze dus niet daar ben ik me heel goed van bewust. Ik ben dan ook zeer dankbaar dat hij nu met sprongen vooruit gaat zonder last te hebben van zijn pootje.

Dat was zo'n fijn gevoel totdat vorige week ineens vanuit de kamer een gil kwam van onze Tibbe. Ik snelde direct naar de kamer en zag meteen dat er iets was. Ik moest mezelf dwingen om rustig te blijven. Willy had direct in de gaten dat er iets was en kwam bij mij zitten. Dat gaf me zoveel rust. Ik heb de dierenarts gebeld en uitgelegd wat ik zag. Het leek net alsof hij dronken was. Hij kon zijn achterpootjes niet netjes langs elkaar zetten en waggelde wat.

Ik heb ook meteen mijn man gebeld en we konden binnen een half uur bij de dierenarts terrecht. Tibbe heeft waarschijnlijk een hernia werd er gezegd en hij heeft medicatie en pijnstillers gekregen. Hij mag alleen lopen om zijn behoeften te doen. Ik voelde me ineens zo rot met twee lieverds die zich niet goed voelen en je wilt ze dan zo graag helpen met alles wat je kunt doen.

Gelukkig begrijpt Tibbe dat hij nu niet veel mag lopen, alleen even heel kort en dankzij mijn lieve man kunnen we ze nu apart uitlaten zodat Tibbe niet overbelast raakt.

Binnenkort moeten we terug naar de dierenarts om te kijken hoe het met hem gaat en hoe het verder moet. Ons dappere ventje is voor niets en niemand bang en heeft al zoveel meegemaakt in zijn leven! Hij wil zó graag mee met de roedel en is geen opgever, maar om hem te beschermen draag ik hem zo nu en dan maar even zodat hij er toch bij hoort.

Wat zo mooi is om te zien is hoe lief ze dan allemaal samen zijn met elkaar. Ze zijn ook echt bezorgd om elkaar. Dit raakt me zo diep in mijn hart. Ik wil er niet aan denken als er één wegvalt uit de roedel, maar aan de andere kant... ooit moet je daar wel aan denken want het kan ooit wel gebeuren. Ik heb echt de nodige tranen gelaten, want de honden zijn mijn alles. Omdat wij geen kinderen hebben beschouw ik ze als mijn hondenkinderen die onze onvoorwaardelijke zorg en liefde nodig hebben, te allen tijde, wat er ook gebeurt.

Het feit dat je dan ooit voor keuzes komt te staan die moeilijk zijn, daar ben ik me nu nog bewuster van geworden. Ik vind dat niemand mag lijden in het leven, mensen niet maar ook dieren niet, maar ondanks dat ik dit altijd zeg en ook meen, raakt me dit extra nu mijn twee mannekes in de lappenmand liggen.

Gelukkig staan ze onder goeie controle van de dierenarts en hebben ze goede medicatie en dat is nu het belangrijkste plus dat ze zich geliefd voelen, want liefde krijgen is ook een heel goed medicijn.

Veel liefs en tot de volgende week.

Romeo Tibbe en Willy

dogstars