AMPA'S COLUMN
22 mei 2022
18 jaartjes oud….
We worden allemaal een dagje ouder. Wij mensen en daarmee ook onze roedel. Onze diertjes. Het is een onderwerp waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Ik vind het heel aandoenlijk als ik een oudere hond zie. Tegelijkertijd probeer ik het zolang mogelijk te negeren. Als ik er niet aan denk , is het er ook niet.
Afgelopen week ontkwam ik er toch niet aan. Onze Donna werd 18 jaar! 18 jaar is heel oud. Zeker als je je realiseert dat de eerste 7 jaar van haar leven niet leuk zijn geweest. Ze had 5 verschillende eigenaren waarvan sommige haar zagen als een product wat ingeruild kon worden op het moment dat zij niet meer in hun leven paste.
Toen ze 7 jaar oud was woonde ze bij een groepje daklozen die helaas ook verslaafd waren. Zij konden niet meer voor haar zorgen en ik heb haar geruild voor 10 euro en een pakje sigaretten. Ik dacht eigenlijk dat ze gestolen was. Dus toen ik haar naar de dierenarts bracht en haar chip liet uitlezen kwamen we erachter wat voor weg ze had afgelegd. Van eigenaar naar asiel, van asiel naar eigenaar. Bijna overleden omdat ze veel te grote pups in zich had. Weer naar het asiel , weer naar een eigenaar. Eigenaar overleden. Nieuwe eigenaar dumpte haar nadat ze zwanger werd en toen kwam ze terecht bij het groepje mensen die amper voor zichzelf konden zorgen.
Donna had amper spieropbouw. Het eerste jaar popte dan ook regelmatig haar pootje uit de kom. Heel sneu, maar gelukkig is dit helemaal goed gekomen. Ze is altijd als een schaduw geweest. Altijd ergens bij ons in de buurt. In het begin wisten wij niet wat dit betekende. Inmiddels weten we dat dit verlatingsangst is. Het is zo’n makkelijk hondje. Spreekt de hondentaal uitstekend. Gek met mensen, met een lichte voorkeur voor ouderen. (die geven meer koekjes 
)
Donna heeft er jaren uitgezien als een pupje. Inmiddels kun je echt wel zien dat ze ouder is maar nog steeds zou je niet zeggen dat ze 18 is. (ze zegt zelf dat een goede dag crème en elke dag een extra hondenkoekje wonderen doet) Ze heeft een aantal jaren geleden een hernia gehad. Vreselijk. We hebben doodsangsten uitgestaan. We wisten niet wat het was. De machteloosheid die je dan voelt. Je wilt zo snel mogelijk handelen maar je weet niet hoe of waar naar toe. Inmiddels is dit jaren geleden. Het is nooit helemaal meer goed gekomen (Donna was ook al 13 jaar toen ze de hernia kreeg) maar onze dappere dodo hobbelde nog steeds met ons mee.
Ze laat zich tot op de dag van vandaag nog door mij uitdagen. Ik zet haar dan op het bed. Met mijn handen ga ik dan onder het dekbed. Ik probeer dan zachtjes haar pootjes te pakken. Het is net een klein gifkikkertje dan. Met alle kracht die ze heeft probeert ze dan mijn handen te pakken. En dan bijt ze nog best wel hard kan ik u vertellen. Donna is met haar 18 jaar zo doof als een kwartel. Daar zit 1 groot voordeel aan. Ze is niet meer bang voor vuurwerk met oud&nieuw. Ze hoort het gewoon niet meer. En sinds een paar jaar slaapt ze dan ook heerlijk door. Het nadeel is dat ze ons ook niet meer hoort. Ik kan haar niet meer met mijn stem geruststellen als we naar de dierenarts moeten. Of als ze steun zoekt omdat ze niet meer snapt wat er aan de hand is.
Gelukkig zijn we al vroeg begonnen met gebaren. Eigenlijk per ongeluk. Het heeft meer te maken met het feit dat ik als Spaanse met mijn handen praat. Ik gebruik sowieso altijd al veel mimiek. Dus als zij aan het bedelen is snapt ze mij als ik met mijn hoofd schud. En als ik haar wil optillen om haar in de hondenwagen te zetten spreid ik mijn armen. En als we haar willen geruststellen tillen we haar op en wiegen we haar rond. Als een baby. Dat vindt ze heerlijk. Net als kusjes. Daar krijgt ze er heel veel van. Dan valt ze bijna in katzwijm. Zo schattig om te zien.
Omdat ze soms hoestbuien heeft slaapt ze bij ons op bed. Klokslag half 11 loopt mevrouw naar de slaapkamer. Dan leg ik haar in bed. En daar ligt ze dan. En snurken!!! Niet normaal!! Ach en weet u, ik vind het heerlijk. En mijn vriend ook. Vertederend kijken we altijd naar ons snurkende dametje en prijzen ons gelukkig dat ze al zolang bij ons is. Op naar nog een paar mooie en gezonde jaren Donna. We willen nog zo graag een tijdje van je genieten.
Groeten van Ampa en een poot van Jimi , Cleo en jarige job Donna
