TERRA
Op zoek naar een oude hond op de site van Podencoworld, zag ik haar staan. Een oude zwart/wit teefje van 13 jaar oud. Gevonden in een greppel ergens op Tenerife. Ze werd opgenomen in het asiel, bij Sabine. Bij het zien van Terra werd er gesproken over euthanasie maar ze had nog levenslust in haar ogen!! Het werd oplappen en dat lukte. Helaas kon ze zich niet handhaven in het asiel, gelukkig werd er een opvang gezin gevonden. Daar is zij aan het herstellen gegaan.
De foto’s op de website lieten zien dat ook Terra veel geleden had. Er stond een foto bij die de ruggengraat van Terra liet zien, om te huilen zo smal.
Samen met de Podenco mix Lily (4 jaar oud) die ik heb, besloten dat Terra naar Nederland zou komen. Op 3 september 2021 kwam ze aan op vliegveld Eindhoven.
De bench ging open en daar was ze. Groggy van de vliegreis en verbaasd over de geluiden op het vliegveld en de andere geuren. Na een plas en een drolletje, in de auto op weg naar Friesland.
Bij thuiskomst gegeten en gedronken en in slaap gevallen.
De volgende morgen mijn andere Podenco van haar logeeradres opgehaald en meteen de introductie van beide dames gedaan. Dat ging goed. Beide meiden in de auto en samen naar huis.
Terra bleek een “zielige” meid te zijn. Ze paste zich op veel fronten heel goed aan maar alles liet ze gelaten over zich heen komen. De spelboog die Lily regelmatig aan Terra liet zien had geen effect, Terra wilde niet spelen. Samen regelmatig op de bank slapen ging wel, samen in een bench liggen ging niet. Een tweede bench bracht uitkomst.
Na zo’n 2 weken begon Terra het leuk te vinden op mee naar buiten te gaan, zo leerde ze de buurt kennen. Daarna gingen we dagelijks naar de bossen. Ze genoot van de bossen met hun zaligmakende geuren. Haar slappe achter poten werden sterker, haar balans werd beter van de boswandelingen.
Terra kreeg het druk tijdens onze wandelingen, woelmuizen, gewone muizen en kikkertjes, vogels, schapen, paarden en andere honden moesten aandacht hebben. En niet te vergeten de insecten die we in oud hout en tussen stenen tegen kwamen. En alles met haar snuit in het gras of in de aarde met haar voorpoten plat op de grond en haar kont omhoog!
Tsjonge wat fleurde ze op, wat een andere hond werd ze. Ze genoot en wij ook. Haar toe dekken met een dekentje, ze slaakte een kreet van genot en rekte zich helemaal uit. Haar eten, ze smulde ervan. De aandacht die ze kreeg, het was altijd welkom, ze vroeg er nooit om.
Als we na het wandelen thuis kwamen deed ik altijd mijn schoenen zittend uit en dat was voor Lily de gelegenheid om een paar aaien te scoren.
Terra stond erbij en keek ernaar.
Wat raakte dat oude meisje me diep in mijn hart, toen ik op een dag nog een snuit aangeboden kreeg om te aaien. Wat een cadeau kreeg ik van haar!!!!!!
Op 30 december vorig jaar wilde ze niet echt eten, na een boswandeling kroop ze meteen in haar bench en viel in slaap. Toen ik haar wilde wekken om te gaan eten en haar aanraakte, begon ze te gillen. ’s Avonds met haar naar de dierenarts, injectie tegen de verhoging en de pijn en pijn stillers voor de volgende dag, weer naar huis naar haar hol (bench).’s Nachts werd ik wakker van haar gekerm, heb haar in een andere positie gelegd en het werd stil. Opnieuw naar de dierenarts met bench en al omdat ze de boel bij elkaar gilde toen ik haar uit de bench wilde halen. Dit keer een andere dierenarts dan de avond daarvoor. Een hoopje ellende kwam gillend van de pijn uit haar bench, de dokter onderzocht haar en stelde voor om foto’s te maken. Dat is gebeurt, maar onder verdoving in een deken naar de röntgen kamer. De foto’s wezen uit dat Terra, mijn dappere grietje, tumoren had in nek en rugwervels. De dokter begon een verhaal over jonge honden en operatie. Dat wilde ik niet meer, ze had in haar leven al meer dan genoeg meegemaakt, niet nog eens opereren. Terra is die oudejaarsdag voor eeuwig gaan slapen, de dokter vond het een liefdevolle beslissing, nu kan niemand haar meer kwaad doen. Als er een honden hemel bestaat dan is ze nu daar, in de honden hemel op haar plaats.
Voor de rouwverwerking van Lily heb ik Terra weer meegenomen naar huis en ook dat was een goede beslissing. Vaak heeft Lily aan Terra staan snuffelen.
Op 1 januari heb ik Terra naar het crematorium gebracht. De hond die nooit een echt thuis heeft gehad heb ik niet in een vreemd land op een vreemde plaats uit gestrooid, ik heb haar weer mee naar (t)huis genomen. Ze staat op de kast in een urn. Ze is weer thuis, bij ons, onze dappere, leergierige, super lieve, dankbare meid.
Of ik het weer zou doen? Zo’n “oude wijze hond”?? Het antwoord is volmondig,
JA!
