Frida mag het spits afbijten vandaag op deze editie van de World Galgo Day.
Volgens haar paspoort is ze ook nog jarig vandaag.
Als ik nu terugkijk naar het begin van Frida’s reis, is het bijna niet te bevatten wat een enorme sprongen ze heeft gemaakt.
Mijn eerste twee honden had ik van pup af aan, waarvan de eerste een labrador kruising, een soort van instapmodelletje zeg maar. Maar pfoe zeg, die puppy-tijd vond ik behoorlijk intens. En lang duren ook! Niettemin ook allebei geweldige honden.
Dat het ook anders kon werd me duidelijk toen ik mijn derde hond voorbij zag komen op internet. Ik was meteen verkocht; een Podenco x witte herder kruising, een rescue uit Spanje van ongeveer een jaar oud. Ik was helemaal niet op zoek naar nog een hond, ik had immers mijn twee Nederlandertjes.
Maar de knop ging definitief om bij mij, van nu af aan alleen nog maar oudere rescue honden.
Toen vorig jaar alleen Neeltje nog over was (mijn tweede hond) wist ik dat ik er weer een rescue bij wilde. Dat werd Frida. Na een eerste kennismaking in haar opvanggezin, waarbij Frida erg terughoudend was naar mij, was het zover. Ik had totaal geen ervaring met een hond die zo bang was als zij, maar toch ging ze met mij en Neeltje mee naar huis. Ik had echt wel mijn twijfels, maar de reis die wij samen hebben afgelegd (en we zijn nog lang niet uitgereisd) is zó ontzettend bijzonder.
Frida ging dus met mij mee en durfde mijn huis in eerste instantie niet eens in. Eenmaal binnen was daar ook nog eens een akelige open trap. En waar ging die trap eigenlijk naartoe? De eerste week heb ik haar naar boven gedragen, daarna durfde ze het zelf. Naar beneden was toen nog een hele uitdaging, maar na twee weken durfde ze ook dat zelf. Want naar beneden = naar buiten = leuk! Mijn andere hond Neeltje was overigens Frida’s grootste steun en toeverlaat. Een maatje die haar liet zien dat de wereld hier eigenlijk heel erg leuk is en helemaal niet zo eng.
Als je haar in die begintijd niet meteen zou hebben kunnen vinden in huis, dan had je ook het spoor van waterdruppeltjes op de vloer kunnen volgen. Die kwamen door alle spanning uit haar neusje gevallen.
Hier in het bos was het de eerste tijd vooral veel stilstaan, uitschudden, beetje snuffelen en schrikken van alles en iedereen. Ik merkte wel dat we een band aan het opbouwen waren en na drie weken begon ik zelfs al te voelen dat ik haar los zou kunnen laten lopen (ze is dan ook geen Podenco, maar een Galgo kruising zonder sterk jachtinstinct en daarbij ook erg op mij gericht). Nog twee weken later was dat gevoel inmiddels zó sterk dat ik het eerst voorzichtig probeerde door haar lange looplijn los te laten en dat ging meteen geweldig! Vanaf het moment dat ze los kon lopen steeg haar zelfvertrouwen aanzienlijk. Ze begon andere honden uit te dagen om achter haar aan te rennen (daar was echter weinig animo voor) en ze nam zelfs snackjes aan van vreemden. Tegenwoordig maakt het niet meer uit of ze nu los loopt of aan de riem. Ze loopt lekker ontspannen mee.
Onze manier van communiceren met elkaar is overigens ook wel leuk om te benoemen. Het lijkt alsof ze met een soort Morse code werkt, waarbij ze langzaam knippert met haar ogen en dat geregeld vasthoudt. Een beetje zoals een kat dat kan doen. Ook is het handig dat ik regelmatig door haar gecheckt wordt op vlooien.
Dat ze soms een afkeurende kreun laat horen vanwege een honden-zusje dat snurkt, zich omdraait in haar slaap of zelfs maar durft te ademen, dat nemen we op de koop toe. Zo kan ik ook nog wel even doorgaan over haar unieke, lieve en grappige eigenschappen, want dat zijn er vele.
Wat ik met dit verhaal graag wil overbrengen is dat het ontzettend veel voldoening kan geven om een (bange) Podenco, Galgo of andere rescue hond te adopteren. Want wat heb ik veel van Frida geleerd! Ook over mezelf.
Door Frida en mede door het geweldige opvanggezin waar ze toentertijd verbleef, ben ik zelf ook dieren gaan opvangen. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen of willen, maar ik vind het erg bijzonder om te doen. De eerste opvanghond was meteen een zogenaamde ‘foster fail’, dus de honden zijn nu lekker met zijn drietjes. Een vorige opvang- kat en hond zijn inmiddels geadopteerd en daar krijg ik nog regelmatig updates en foto’s van toegestuurd, heel bijzonder.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie ervaringen. Herken jij dingen bij jouw hond? Wat heb jij van jouw hond geleerd? Heb je er wel eens over nagedacht om opvanggezin te worden of ben je wellicht al bekeerd?
Groetjes,
Sascha, Neeltje, Frida, Pinto en Lou Lou de poes
