In juli is het 1e deel gepubliceerd.
In het eerste deel konden we lezen hoe ons magere Podenco meisje in het asiel terecht kwam en de routines aldaar.
Deel 2
Na enkele maanden in het asiel op Tenerife was het er nog niet van gekomen om het kleine meisje met haar prachtige roodbruine vacht, verborgen onder een dikke laag stof en vuil een naam te geven.
Die naam is belangrijk omdat de honden dan enige tijd geobserveerd zijn waardoor de beschrijving van het karakter, zoals zichtbaar in het asiel, de geschatte leeftijd en de foto’s naar de organisatie gestuurd kunnen worden die de honden ter adoptie stelt.
Het is niet vreemd dat hier langere tijd overheen kan gaan als er zo’n 300 Podenco’s in een asiel zitten en er maar een vrijwilliger is die zich inzet voor deze honden. Gelukkig kreeg en krijgt deze vrijwilligster soms hulp van andere liefhebbers uit Nederland of andere landen.
Zo ook in december 2017.
Een groep enthousiaste mensen kwam een week over naar het prachtige eiland, niet om vakantie te vieren maar om samen met de plaatselijke vrijwilligster zo veel mogelijk hondjes op de site van de stichting te krijgen dus dat werd meer aandacht voor de Podenco’s waarvan een groot deel eindelijk een keer de kennels uit konden voor een wandeling op het terrein of een uitje naar het speelveldje.
Het rode meisje samen met haar gezellige maatje Ringo vielen gelijk op bij een van deze Nederlandse dames die het ook nog eens erg sneu vond dat het magere hondje met haar sprekende ogen nog geen naam had.
Maar hoe lief ze het stel ook vond, ze werd op slag verliefd op een mix pupje die in de kliniek zat alleen was die geadopteerd door een gezin op het eiland.
Hoewel ze thuis al een mooie roedel had met onder andere 3 Podenco’s werd haar wens om nog een hondje uit de drukte van een asiel te halen groter en groter met elke dag die ze doorbracht in het asiel.
Met al 2 reuen in de roedel durfde ze het niet aan om Ringo mee te nemen maar de Podenca zonder naam bleef in haar hoofd spoken.
2 dagen voor hun vertrek terug naar Nederland viel dan uiteindelijk, na veel overleg met het thuisfront, de beslissing…het meisje zou die kerst in haar eigen warme bedje liggen.
Dan volgt er een hoop geregel, er moest een bench geboekt worden op de vlucht, een adoptie contract getekend worden, alle reispapieren plus haar paspoort in orde gemaakt worden en er moest een naam gegeven worden!
Gelukkig kon alles op tijd geregeld worden en vloog het meisje in hetzelfde vliegtuig als waar haar kersverse adoptante in zat.
Ruim voor de vertrektijd werd ze uit haar patio gehaald, alleen, zonder haar maatjes. Een laatste check door de dierenarts en in de auto voor de rit naar het vliegveld.
Over de verhitte parkeerplaats van de airport, door de drukke mensenmassa binnen in de hal met de gladde vloer, wachten op het inchecken, uiteindelijk door de poortjes in een reisbench, geladen worden in het vliegtuig, ongeveer 5 uur in het ruim van dat gekke vliegende ding en na de landing hetzelfde proces maar dan omgekeerd.
Wat een heftige ervaringen voor een hondje wat niks anders gewend is dan het leven in een kooi op haar periode van vrijheid in de bergen na.
Het was ook nog een late vlucht zodat ze net voor het sluiten van het vliegveld in Rotterdam landden en in de donkere avond naar haar nieuwe thuis reden.
Een koud en vreemd land met allerlei onherkenbare geurtjes, haar nieuwe baasje had wel een dik jasje meegenomen die ze op het vliegveld al aan kon trekken zodat de schokkende klimaatsverandering wat minder hard aan kwam.
Bij aankomst in haar nieuwe huis kon ze dubbel aangelijnd snel een grote plas doen in de tuin en kreeg ze een klein beetje eten om haar buikje te vullen.
Vanwege de enorme hoeveelheid aan indrukken van die dag en het ondertussen al midden in de nacht was ging ze lekker naar bed samen met haar nieuwe mensen. Het kennismaken met de roedel, het verkennen van het huis en de tuin werd uitgesteld tot de volgende dag, na een paar uur broodnodige slaap.
Het meisje vond haar draai al snel in haar nieuwe thuis en de roedel, de wandelingen overdag in de natuurgebieden vond ze, vanaf het eerste moment, heerlijk maar het laatste rondje van de dag, na het avondeten, langs donkere tuinen in de stille winteravonden was elke keer erg spannend.
Haar adoptie vrouwtje maakte daar helemaal geen probleem van, ze droeg haar in een warme omhelzing langs alle mogelijk gevaarlijke plekken totdat ze bij de dijk kwamen waar ze in het gras kon snuffelen en weer vrij zicht had om alles te kunnen inspecteren.
Nadat alle knallen van het nieuwe jaar uitgedoofd waren, zo ongeveer half januari was ze zo zelfzeker geworden, vertrouwd met de dagelijkse gang van zaken en de omgeving dat ze met haar staart fier omhoog, vooraan de roedel alle wandelingen mee huppelde.
Na nog een paar maanden, zo ongeveer in maart was ze volledig gewend en werd duidelijk dat de Podenca zonder naam met haar prachtige rode vacht en sterke karakter de juiste naam had gekregen;
ROJA
