Door Henk en Ingrid
Op zaterdag 2 oktober hadden we onze koffers gepakt. Helemaal bepakt en beladen om naar Spanje te gaan. We wilden in onze vakantie het asiel Priego de Cordoba bezoeken en we waren er op voorbereid dat we waarschijnlijk meteen de handen uit de mouwen zouden steken. Vandaar, de extra koffer met een proviand aan 'boenkleding'.
Nadat we rond middernacht geland waren in Malaga zochten we eerst een taxi die ons naar het hotel bracht om de eerste nacht door te brengen. Na een goede nachtrust waren we de volgende dag helemaal fit om richting Priego de Cordoba te rijden. Daar zou namelijk ons echte verblijf zijn. In een gehuurde auto zijn we onderweg gegaan. Heuvels, dalen, kleine weggetjes... het was een hele reis en ook het weer viel tegen voor Spaanse begrippen dan (niet Nederlandse), want het regende en was bewolkt. Wij waren wel wat gewend en bovendien, het is Spanje dus het moet goed komen.
Eindelijk, we waren ter plaase. We hadden afgesproken eerst bij Greet langs te gaan die ons meenam naar de shelter van Union Animals/ Opvang Greet. Onze eerste indruk was meteen prima. De dieren zagen er goed verzorgd uit en de hokken waren heel schoon. Het is een relatief kleine shelter, maar iedere dag komt er een team enthousiaste vrijwilligers aanzetten die vol passie en goede moed fluitend en zingend de honden verzorgen en de hokken schoonmaken. De honden vinden het onwijs gezellig, dat zie je gewoon. De vrijwilligers krijgen van de gemeente maar een gering bedrag voor de diensten die ze leveren. Helaas dekt dat de kosten bij lange na niet, zoals bij zoveel shelters in Spanje.
Ik heb met Ruth gesproken, een vrijwilligster die naast haar vaste baan in een supermarkt bijna alle overige uren van de dag in de shelter te vinden is. Zij vertelde mij dat ze elk uur van de dag opgebeld kunnen worden om een hond op te vangen en in de shelter te brengen. Ook indien er dierenartskosten zijn komen die voor rekening van de shelter. De vrijwilligers zijn 24/7 zoveel ze kunnen met de honden bezig. Vrije tijd betekent voor hun bij de honden zijn.
Toen we zeiden dat we kwamen helpen, keken ze ons verbaasd en een tikkeltje verwonderd aan. Met één wenkbrauw omhoog vroegen ze voorzichtig maar zeker wel geïnteresseerd "Wat willen jullie doen dan?" Nou, zeiden we, we willen de hokken wel schoonmaken en de hokken schuren en verven om ze weer wat op te knappen en verder wat er maar nog meer moet gebeuren. Dat riep een nog grotere frons in het gezicht op. In een octaaf hoger vroegen ze "Maar....jullie zijn toch van Podencoworld???? Jullie gaan toch niet schuren en poep opruimen????" Oooojawel, riepen we in canon. Zeg maar waar we moeten beginnen!
Na enige aarzeling die al snel omsloeg in een glimlach van oor tot oor werden we meegenomen naar de overkant van de weg waar ze nog een afdeling van de shelter hebben. Dit gedeelte huren ze van een boer die daar woont en het is er speciaal ingericht voor puppies. Nou!!! Daar konden we zeker aan de slag! Die kleine pluizenbolletjes waren flink bezig geweest! Er kon wel een veldslag zijn geweest
Dus inderdaad, poep scheppen, poep scheppen, dweilen en nog eens poep scheppen, schrobben, opruimen, eten geven en natuurlijk ook spelen met de puppies. Reken er maar niet op dat we weg zouden gaan zonder alle lieve puppies één voor één geknuffeld, geaaid en nog eens geknuffeld te hebben.
En zo vliegt er weer een dag voorbij. De volgende dagen verliepen precies zoals we in gedachten hadden. We wisten met welk werk we konden beginnen en waar we wilden eindigen. Zo hebben we heel wat werk verricht. Tussendoor hebben we veel gesproken met de vrijwilligers en bijna een nieuwe taal ontworpen, een combinatie van hun Spaans, ons Engels en wat handen en voetenwerk. Dat ging perfect!
We hadden samen afgesproken dat we in ieder geval 1 (hele!) dag vakantie wilden vieren, want tja... je bent toch op vakantie. Maar ja, ons kennende kun je wel raden wat er gebeurde zeker... we besloten toch maar om naar Falie van La Huella Verde Olvera te rijden, want we waren nu toch zo "dichtbij". Twee dikke uren later waren we dan op de plaats van bestemming. Toen we belden dat we eraan kwamen, stelden ze voor op een bepaalde plaats vlakbij het asiel af te spreken en het werd ons al snel duidelijk waarom. De shelter heeft namelijk geen adres en het ligt boven op een berg. Het probleem is dat je er niet met de auto kunt komen. De weg naar boven is moeilijk begaanbaar, steil en bij regen erg modderig.
Eenmaal per voet boven aangekomen, brak mijn hart. Door alles wat Falie ons vertelde en het met eigen ogen zien hoe het asiel ervoor stond, moest ik echt even slikken. Zo is er geen water en electriciteit en moet het voer en water door een plaatselijke boer naar boven worden gebracht die daar een bijzonder hoge prijs voor vraagt, namelijk 100 a 200 euro per keer!!! En dan moet hij ook nog zin hebben! In de zomermaanden moet er wel 2 keer per dag gereden worden. Ook bij dit asiel zit geld van de overheid er niet in.
Falie stond met tranen in de ogen te vertellen hoe graag ze "haar" hondjes ook wel eens vers water wilde geven in plaats van het water dat al opgewarmd en lauw geworden is door de zon.
Gelukkig was er ook een traan van blijdschap, want eenmaal binnen liet Falie trots de verblijven zien die konden bouwen door middel van een schenking van Podencoworld. Dat was natuurlijk geweldig! Toen de honden eenmaal uit de hokken waren en allemaal rond dwarrelden op één groot buitenterrein, realiseerden we ons pas dat alle honden, groot en klein, oud en jong, bij elkaar waren. Ik riep nog: “Allemaal bij elkaar!?” Ja, zei Falie. Dat staat nog op m’n to-do lijstje zei ze. We hebben er momenteel niet het geld voor, maar zodra we kunnen willen we de roedel in groepen delen. Hoe dan ook, wij waren voorlopig nog wel even bezig alle honden te knuffelen. Wat een feest!
Maar het feestje duur het niet lang, want als de honden op het buitenterrein zijn, betekent dat dat de hokken leeg zijn. Dus… inderdaad, is dit een uitstekende kans om de hokken schoon te maken. We maken er een grapje van, maar uiteraard stonden we vooraan om te helpen. Ze keken ons aan van “echt niet, no way”, “gaan jullie maar lekker met de honden knuffelen en ze in de gaten houden”. Okay dan, zo gezegd zo gedaan en met het zakken van de Spaanse zon aan de horizon kwam er ook al weer een einde aan ons bezoek aan La Huella Verde.
De indrukken die we hebben opgedaan zijn overweldigend en komen echt wel binnen, maar het vangen van deze indrukken in woorden en deze ook nog een keer op papier zetten is een stuk moeilijker. Als we er echt voor zouden gaan zitten, zou er na een hele poos zeker een heel mooi boek kunnen uitrollen, maar wij kiezen er meer voor om in die tijd de handen uit de mouwen te steken en ter plaatse te helpen wat we kunnen. Toch is het belangrijk om te laten zien wat er achter de schermen wordt gedaan met alle hulp van vrijwilligers aan de asielen daar, maar ook door de hulp die Podencoworld, waaraan we allemaal bijdragen, een hart onder de riem steekt bij de asielen. Één ding steekt namelijk met kop en schouders boven alles uit; iedere vrijwilliger die we zijn tegenkomen heeft een hart van goud voor alle dieren en in het bijzonder honden. Naast het werk in de shelter hebben ze ook nog een vaste baan, maar hun drive is ontembaar: ze geven alles voor een beter leven voor de dieren.
En zo vliegt een weekje vakantie (ahum) voorbij en voor je weet zit je weer in een vliegtuig onderweg naar Eindhoven met natuurlijk, dat konden we ook niet laten, 4 diamantjes van Podenco’s die allemaal een gouden mandje in Nederland hebben gevonden. Toen we in de aankomsthal arriveerden stonden de families en de aankomstbegeleider Mark al vol verwachting uit te kijken naar het moment dat we door de deuren zouden komen met onze benches. Wat een mooie afsluiter! Hondjes blij. Gezinnen blij! Wij blij! En om een geslaagde week te beklinken… was er nog een heerlijke proost bij ons thuis!
P.S. Je hebt zeker wel kunnen raden wie er alle foto's heeft gemaakt? Maar we waren echt met z'n tweeën!
