Column Ampa.
De afgelopen periode waren er diverse terugblikken te zien of te lezen. Mooie herinneringen met de podenco in de hoofdrol (prachtig filmpje heeft u het al gezien?). Het nieuwe bestuur die de jubileum week afsluit met een terugblik op de afgelopen periode en columnist Ineke die met liefde en passie verteld over de podenco en haar eigen podenco Willy.
Het gaf mij inspiratie tot het delen van deze column. Voor de lezers die het nog niet kennen;
Dit is mijn verhaal over hoe mijn liefde voor de windhond begon en hoe de cirkel na 70 jaar eindelijk rond is.
Jaren geleden ben ik met mijn Spaanse ouders naar Nederland verhuisd. Omdat mijn ouders veel aan het werk waren ben ik opgegroeid met 2 vaders en 2 moeders. Mijn biologische ouders en mijn oppasouders, of zoals ik als kind altijd zei: “mijn andere papa en mama”.
Mijn tweede vader en moeder waren echt friezen. Recht voor zijn raap maar ook ruwe bolster blanke pit. Mensen met een gouden hart maar zo op het eerste gezicht leken ze geen grote dierenliefhebbers.
Toen ik op mijzelf ging wonen kwamen er al gauw twee asielhondjes. De hondjes gingen regelmatig bij mijn moeder uit logeren en ondanks haar wat afstandelijke houding vond ik het hele jaar door overal en nergens hondenkoekjes en naaide ze met grote regelmaat stukgebeten knuffels weer heel. Daarbij waren de hondjes altijd of op haar schoot of heel dicht bij haar te vinden. Maar ze bleef volhouden. Kleine hondjes waren haar ding niet. (mijn tweede vader was op dat moment al overleden)
11 jaar geleden kwam ik per ongeluk op een site terecht van een stichting waar je met name galgo’s kon adopteren. Ik werd verliefd op een podenco mix. Deze stichting liet mij weer kennismaken met Podencoworld. En we werden verliefd op de podenco Ibicenco . De grootste van alle podenco’s. We kochten de boeken van Judy Kleinbongardt. We gingen naar windhonden wandelingen en werden lid van een windhonden forum. We werden regelmatige bezoekers van o.a. podencoworld en waren groot fan.
Inmiddels was ik op een punt belandt dat het mij niet meer uitmaakte wat voor windhond het werd, ik wilde een windhond. Helaas, mijn vriend zei nee. Eerst verhuizen!
En toen kwam daar een noodoproep. Van een andere stichting en een ander asiel weliswaar maar toch. Noodoproepen vragen om noodmaatregelen en ik heb alles in de strijd gegooid thuis. (ik doe een jaar lang alle was en al het strijkwerk) en jawel….daar was Jimi. Een galgo reutje van 7 mnd oud.
Mede dankzij o.a. Podencoworld maar ook door jullie lieve lezers. Door jullie verhalen, enthousiasme en ervaringen werd ik getriggerd, ontroerd maar ook nieuwsgierig naar deze honden. En wat ben ik jullie dankbaar.
Geen vraag was te veel, er werd altijd meegedacht en het is fijn om te weten dat je deel uitmaakt van een groep die het niet gek vindt dat je tientallen foto’s van je hond hebt. Uren over je hond kan praten en sterker nog …hele columns erover kunt schrijven.
Maar nu komt het mooiste gedeelte. 11 jaar geleden was mijn tweede moeder rond de 80 jaar oud en zat in het verzorgingstehuis. Mentaal ging ze achteruit en haar lichaam begon langzaam op te raken. Ik ging standaard een paar keer per week bij haar langs met de kleine hondjes en toen was daar ook pup Jimi voor het eerst bij.
Haar ogen begonnen te twinkelen, ze ging rechtop zitten en begon uit zichzelf Jimi te roepen en te aaien. Ik zag weer even mijn moedertje van vroeger. “Ik ken deze hond” riep zei uit!
Wat blijkt, mijn moedertje, heeft vroeger, 70 jaar geleden, windhonden gehad. Ik heb de foto’s voor u bijgevoegd. Mijn moeder is de eerste vrouw met de donkere haren op de groepsfoto. Op de andere foto ziet u haar ouders. Op de derde foto ziet u Jimi. 7 maanden jong.
70 jaar geleden kreeg mijn moeder haar eerste windhond en nu 70 jaar later neem ik het stokje en daarmee haar liefde voor de windhond van haar over. En mooiere erfenis had ik mij niet kunnen wensen.
Groeten van Ampa en een poot van Jimi, Cleo en Donna
