Mijn naam was Pieni toen ik nog in Spanje woonde.
Hoe ik daarvoor heette weet ik niet, misschien had ik wel geen naam. Ik weet wel dat ik al een tijdje aan het zwerven was in een dorp dat Lucena heet. Eerst liet ik me niet pakken, omdat ik niet zoveel vertrouwen meer in mensen had. Maar op een dag heb ik toch maar de keuze gemaakt om mee te gaan met een lieve vrouw die Loli heet. Ik ben eerst even bij haar in huis geweest en zij heeft me naar het asiel gebracht, want daar werkt zij. Ik ben daar aangesterkt en had daar veel vriendjes. Het was best wel fijn daar, maar ik droomde ook van een eigen warm mandje. Ze hadden me al in februari vorig jaar op de website gezet van Podencoworld Nederland, maar het duurde even voordat ik het goed nieuws kreeg.
Ik voelde aldoor al wel dat er iemand al verliefd op mij was geworden en vroeg aan het asiel of er niet een filmpje van mij op de site kon komen. Dat hebben ze gedaan. En ja hoor: in augustus kreeg ik het goede nieuws dat diegene die al verliefd op me was, nu er klaar voor was om mij in huis te nemen. Ik wist het al diep in mijn hartje: ze was direct gevallen voor mijn charme. Ze heeft eerder een grote Podenco gehad, maar toen die 8 jaar geleden was overleden had ze altijd al gezegd:"ik wil ooit nog eens een kleine Podenco" Dus ik voldeed helemaal aan alles wat zij wenste.
Op 10 oktober was het eindelijk zo ver. Ik was heel gelukkig maar ook heel bang. Gelukkig mocht ik nog even weer met Loli naar huis en zij heeft me ook naar het vliegveld in Malaga gebracht. Toen ik aankwam in Nederland voelde ik wel direct dat mijn nieuwe baasje een hele lieve vrouw is. Maar ik was zo moe van de reis dat ik verder niet veel heb meegekregen van Schiphol. Ik hoorde nog wel dat ik een nieuwe naam kreeg: Ónix. Vond ik wel een goed idee: nieuw leven, nieuwe naam.
Na een paar uur in de auto gezeten te hebben kwamen we in mijn nieuwe huis. Ik mocht direct in de bench slapen, dan had ik een rustig plekje voor de nacht. Wat was ik moe! En 2 dagen later kwam ook mijn nieuwe vriendje, Hummer, weer thuis. Ik heb eerst wel heel veel tegen hem gegromd en liet dan ook heel stoer mijn tanden zien. Dat vond vrouwtje niet zo fijn, dus werd er gebeld voor advies met de Stichting. Ze kreeg goede tips en nu zijn Hummer en ik vriendjes.
Elke dag ontdekte ik meer. De televisie en de printer vond ik erg eng.. maar ook die zijn helemaal oké nu. Ik vind het op straat wandelen soms nog wel eng, maar gelukkig zijn vrouwtje en Hummer er altijd bij. Katten buiten vind ik ook nog wel een beetje eng, maar vrouwtje zegt dat ik daar ook al beter mee wordt. Ook durf ik nog geen winkels in. Maar dat blijft vrouwtje rustig met me oefenen. Heb al wel trap leren lopen. Dat vind ik nu zo leuk dat ik soms extra naar boven en naar beneden ga. En ik ga heel braaf zitten als vrouwtje eens met iemand op straat staat te praten. Maar dat deed ik al vanaf het begin. Dus dat vind vrouwtje geweldig! En 's nachts mogen we lekker bij vrouwtje op bed slapen. Ja het leven is hier heel goed!
Weet je waarom ik ook zo blij ben met dit vrouwtje? Ze heeft een eigen bedrijf, dus ik mag altijd samen met Hummer mee als ze moet werken. En ook de cliënten die dan komen zijn zo blij om Hummer en mij te zien. Een enkele keer moet ze boodschappen doen, en dan zijn wij alleen thuis. Dat vind ik nog steeds niet fijn maar vrouwtje zegt dat dat ook wel goed komt. Dat ik nog wat meer vertrouwen mag krijgen dat zij altijd weer terug komt.
Sinds kort heeft vrouwtje ook contact met Loli en het asiel waar ik gewoond heb. Dat vind ik ook heel fijn. Het voelt goed te weten dat er zelfs nu nog in Spanje mensen zijn die ook heel veel van me houden. Wie weet ga ik nog eens met vrouwtje en Hummer daar een keer op bezoek. Dan kunnen ze ook zien hoe goed het nu met me gaat. En wie weet nemen we dan nog wel een vriendje of vriendinnetje mee op de terugweg :-)
Een grote poot van Ónix (aka Pieni)
