Vandaag een jaar geleden was je daar dan, lieve Milo (voorheen Fargo op Tenerife.)
De aankomst duurde "iets" langer dan gepland, maar gelukkig was je met Sabine en haar moeder mee.
Je was er fysiek slechter aan toe dan gedacht, het is hier dan ook vies nat en koud. De veel te lange reis heeft je ook genekt en je werd flink ziek een week, de kilo's vlogen eraf. De eerste maanden kon je niet zelf opstaan of gaan liggen, daar hadden je pootjes geen kracht voor. Je kon niet uit je mand om zelf water te gaan drinken, niks. De osteopaat kwam gelijk en 2 weken later nog eens en daar knapte je van op. Om de spieren sterker te maken moest je zwemmen(hydro therapie) en dat vond je maar niks, maar het heeft je wel weer op de been gebracht. Vanaf maart werd je steeds meer een hond zoals dat hoort. Nu kan je lekker mee, met je fysieke beperkingen, maar je hebt er zo'n lol in. 
Met warme kleding, een berg supplementen en om de 4 maanden de osteopaat die de blokkades uit je lijfje haalt zodat je pijnvrij van t leven kan genieten. Dat heb je verdiend na 11 jaar....
Ik ben zo blij, dat ik juist jou geadopteerd heb, je had het zó ontzettend nodig. Ik had me nooit voorgesteld zo ongelofelijk intens van een hond te kunnen houden. ❤ Mijn lieve vriend, vandaag maken we er een feestje van. En ook al ben je al bijna 12, hoop ik nog heel veel feestjes samen met jou te mogen vieren.
❤ you to the moon and back
Groetjes Monique Kornmann
