Een jaar geleden kwam Raffi bij ons Raffeltje was 4 maanden oud, gelukkig zonder trauma maar wel als pup op straat gevonden en het asiel was té druk voor haar. Een onzeker, bang hondje kreeg ik in mijn armen op Schiphol. De wens dit hondje de goede kant van het leven te laten zien en haar vertrouwen te winnen, kan na een jaar als geslaagd worden beschouwd.
Voor Raff is het leven één groot spel. Elke hond wordt uitgenodigd tot spelen; botten, stokken, ballen en speeltjes, alles wordt met liefde gedeeld en er om strijden is slechts om het spelletje. Raff ligt het liefst dwars over me heen. De bekende Podenco-uitdrukking op haar gezicht J Naast me zittend, kop strak vooruit maar vanuit haar ooghoeken opzij gluren… Zie je me wel? Is het nu geen knuffeltijd of zo?? Als ik mijn hoofd dan naar haar toe draai, komt er eerst één poot op mijn schouder. Mijn hand omhoog: Hight Four! En dan twee poten tegen mijn hand. Knuffeltijd!
Raff wil best achter het wild aan, maar aangezien ik bij het bos woon en praktisch alleen dáár wandel zonder de behoefte de komende 10-15 jaar met aangelijnde hond te moeten lopen, is het gelukt haar dusdanig onder appel te krijgen dat ze los kan. We hebben meerdere malen oog in oog gestaan met reeën, soms is een tweede commando nodig, maar ze blijft bij me.
Water is geweldig: Ziet Raff water, ligt ze er na een grote sprong in. En geen gelukkiger hond dan Raff, als er voor haar een stok of bal wordt weggegooid. Het liefst het water in natuurlijk….
Raffi heeft een echtgenoot, Vito. Helaas woont Vito in het westen en wij in het midden van het land, dus de ontmoetingen/wandelingen/speelpartijen beperken zich tot ca. 1x per maand.
Door het baasje van Vito hebben we ook de renbaan ontdekt waar we nu met regelmaat even helemaal los gaan, achter de –nep- haas aan. Leuk dat dat is!!
De roedel bestond dus, naast mezelf, uit Spoiler, 6-jarige kruising York, eveneens van de Spaanse straat echter helaas wel met trauma. Verder nog Griekse vondeling kruising Border terriër Kruimel, al levenslang blind en de laatste jaren ook aardig doof (14 jaar).
Ondanks het elke wandeling regelmatig terugkerende jachtspelletje (Raff is de prooi, Spoiler de jager), werd duidelijk dat Raff te kort kwam in haar speel- en rengedrag. Dit gebruik ik dan maar als zeer goede smoes te gaan kijken naar een gelijkwaardig speelkameraadje voor Raff.
Eén blik in de ogen van Twinkel en de beslissing was gemaakt. Twinkel hoorde bij ons.
Twinkel heette Perilla, was ruim 3 jaar oud, mishandeld, achtergelaten door jager en met zus uit dodingsstation gehaald door het asiel van Malaga.
Toen zus werd geadopteerd, heeft Twinkel de hele dag gehuild. Mijn hart brak toen ik alles op rij bedacht wat Twinkel moest doormaken. Mishandeling, slechte/geen verzorging, ‘opgesloten’ worden in asiel en uiteindelijk wordt het enige vertrouwde, haar zus, bij haar weggehaald. Dan komt nog de vliegreis, een vreemd mens in vreemd land neemt je mee in de auto en dan beland je voor het eerst van je leven in een huis! Een –openstaande- bench met zachte mand, vers vlees in een bak voor je neus, lopen aan een riem met tuigje, Twinkel schoot alle kanten op, dacht maar één ding: Waar is hier de nooduitgang??!
Naderen was niet mogelijk, moest het toch dan met gezicht afgewend en liever nog met de rug naar haar toe.
Maar vooral: haar met rust laten en haar het tempo laten bepalen.
Na twee weken is er al veel veranderd. Met veel dank aan Raffi, die ik bij alles erbij haal. Naar buiten, naar binnen, door het hondenluik, in de auto, naar boven op bed, weer trap af naar beneden, wandelen in het bos, Raffi liet aan Twinkel zien hoe gewoon alles was en dat zij het allemaal vertrouwde.
Voor Twinkel heb ik 10 dagen lang het karkas wat ze krijgen (mijn hondjes eten barf), in stukjes geknipt. Na 3 dagen begon ze de stukjes te eten; na 12 dagen verwerkte ze een heel karkas. Eerste dagen in de bench, toen op de slaapkamer op de grond en de laatste dagen net als de andere honden gewoon buiten in de tuin.
De eerste dagen vastgeklikt aan halsband én tuigje, is Twinkel op een open plek in het bos na 10 dagen losgeknipt (na paar dagen rondjes achter elkaar aan rennen aan de 8-meterlijn) en werd dit een twee-dagelijks ritueel: Achter Raffi aanjagen in rondes op het veldje, tot ze uitgeput hijgend stilstaat en ik haar weer aanlijn.
Sinds eergisteren loopt ze los mee, met een 5 meter-lijn aan haar tuigje vast. Dit doet ze wonderbaarlijk goed, komt terug als ik haar roep en speelt heerlijk met Raffi, tussen al het snuffelen en graven door.
Helaas is Twinkel gisteren tijdens het achter elkaar aanjagen (met nog derde hond), met haar lies in een puntige tak gelopen
en is ze dezelfde middag nog geopereerd. Godzijdank heeft de tak, die zeker 10-15 cm haar buik/lies is binnengedrongen, geen orgaan, pees of spier beschadigd. Na enkele uren kwamen we weer thuis, Twinkel met hechtingen, drain en de nodige AB, pijnstillers en Probiotica. Vanmiddag is ze weer mee geweest het bos in en waarom ze aan de riem moest blijven, snapte ze niet J Gelukkig kon ze wel volop graven en snuffelen; spelen wachten we even mee tot in ieder geval de drain er weer uit is.
Toen Raff er was, was er nog niet zo zeer de Podenco-verslaving. Nu Twinkel er is, kan ik me geen andere honden meer voorstellen die er ooit nog bij zullen komen… Ben vrijwilligster geworden bij Podencoworld. Pittig, want als ik in de ogen kijk van al die Podenco’s, is het zó moeilijk om ze niet allemaal naar hier te halen en een goed, veilig en warm thuis te geven L
HET IS ZÓ WAAR:
Je kan niet alle honden van de wereld redden, maar wel de hele wereld van één hond!
