Alweer een jaar bij ons!
15 september 2017 reden we ‘s avonds laat naar Schiphol om de dames Leona (inmiddels Leen) en Evita (inmiddels Lien) op te halen. Ze zouden bij ons in de pleeg komen om aan te sterken en te wennen aan een gezinsleven. Ze hadden jaren in een schuurtje op Tenerife gewoond op beton en hout en toen ze uit de bench kwamen, schrokken we erg van ze, zo mager en zwak!
Lien werd 2 dagen later opgehaald door en ander pleeggezin, maar die was 2 weken later weer terug, want ze had last van verlatingsangst, ondanks dat ze met meerdere honden woonde. Ze miste haar zus gewoon heel erg, want hier gaat het goed. De dames waren dus duidelijk niet meer te scheiden, ze doen echt denken aan 2 oude, vrijgezelle zusters die altijd samen geweest zijn. Waar de één is, is de ander en zijn ze per ongeluk even iets verder uit elkaar dan begroeten ze elkaar weer met een snuitje, heel schattig.
Bij ons hebben ze hun eigen kamer, ik verwacht ongeveer net zo groot als de schuur op Tenerife. Het eerste half jaar was dat echt hun veilige plek en nu nog steeds, als het spannend is of ’s nachts. Vooral Leen heeft deze veiligheid op momenten nodig.
We hebben ze het afgelopen jaar hun eigen weg laten gaan en tijd gegeven om hun leefwereld te vergroten. Wel gingen ze altijd met de rest van de roedel mee wandelen, verder mochten ze zelf bepalen wat ze deden. Als we weg waren zaten ze in hun eigen kamer, maar dat wilden ze ook erg graag.
Na een paar weken begonnen ze zich echt veilig te voelen in hun eigen kamertje en is er heel wat kleding, tassen, schoenen, wasmanden en kattenbakken versleept en kasten vernield…………….we zijn Podenco’s gewend, maar dit sloeg alles! De kamer dus maar “Leen en Lien proof” gemaakt, alles geblokkeerd en schroeven tussen kastdeuren, zodat ze die niet open kunnen maken.
Ze verschenen inmiddels steeds vaker spontaan in de woonkamer en bleven daar zelfs liggen, zolang wij er ook maar waren. Ook knuffels halen gebeurde steeds vaker. Leen een beetje meer dan Lien. Lien is wat meer op zichzelf, maar komt ook steeds meer bij ons. De laatste maanden staan ze met zwiepende staart tussen de rest enthousiast te zijn als we thuis komen, daar doe je het voor!
.be">.be.
(Speelt boven geplaatst filmpje niet naar behoren af, gebruik dan deze link:
)Op een gegeven moment wilden ze niet meer in hun kamer als wij weg gingen, dus maar geprobeerd of ze met de rest in het hele huis konden verblijven. Dit ging 3 weken goed, daarna voelden ze zich ook daar weer veilig genoeg en werd de hele stellingkast leeg gehaald en naar hun kamer gesleept, jassen en sjaals totaal vernield. Ik kan je vertellen, daar word je niet blij van als je thuis komt!! Tegen beter weten in toch nog een keer geprobeerd, maar dat was geen goede beslissing. Nog contact gehad met de gedragsdeskundige van Podencoworld, maar ook die had dit nog nooit mee gemaakt. Conclusie is dat ze dus toch maar weer in hun eigen kamertje zijn met zijn tweetjes als wij er niet zijn, ter bescherming van, vooral, onze spullen. Gekscherend noemen we ze wel “ons sloopteam uit Tenerife”.
Afgezien van de sleep- en sloopwerken zijn het schatten van honden, waar we steeds meer een band mee krijgen. Het was ons al wel vrij snel duidelijk dat deze dames niet of heel moeilijk ergens anders geplaatst zouden kunnen worden, omdat ze samen geplaatst zouden moeten, omdat ze al op leeftijd zijn (10) en vanwege hun sleep- en sloopgedrag. We hadden ons er al op voorbereid dat ze zouden blijven en een bus aangeschaft, zodat iedereen in 1x mee kan, we hadden er zelf namelijk al 4……………dus toen de vraag van Evalien kwam tijdens de strandwandeling of ze zouden mogen blijven, was het antwoord niet zo moeilijk.
Het grappige is dat ze, sinds duidelijk is dat ze bij ons blijven, grote sprongen vooruit maken. Ze vragen veel aandacht, vooral Leen en we bouwen nu echt een band met ze op. Ze passen ook ontzettend goed in de roedel, iedereen accepteert elkaar, echt super!
Grote “Podenco-in-Nederland-levensgebeurtenissen”
In december hebben ze voor het eerst van hun leven gewandeld in de sneeuw, dat vonden ze helemaal geweldig, grappig hoe honden reageren op sneeuw, helemaal uitgelaten! Ook zij, 10 jaar en nog nooit sneeuw gezien………sta je ineens met je voeten in de kou!
Eind april zijn we voor het eerst een weekend weg geweest, een weekend naar Ameland in een huisje. Daar sprongen ze zomaar ineens op de bank, thuis nog niet eerder gedaan, maar het beviel wel goed, want daarna deden ze het thuis ook. Het strand en water was wel spannend, ze durfden eerst niet goed op het strand en het was ook nog eens heel slecht weer, we hadden dus een beetje pech, maar de laatste dag ging het al een stuk beter, toen huppelden ze zelfs af en toe. Na dit weekend begaf Leen zich ook ineens op ons bed, dat leek haar ook wel gezellig. Kijk je op, zit er ineens zo’n grote Podenco Canario je wakker te kijken!
In juli hebben we zelfs een weekend gekampeerd om te kijken hoe dat zou gaan. Dat vond vooral Leen heel spannend, die miste haar structuur en veiligheid, de tent voldeed wel een beetje als veilige haven, maar het liefst zat ze in de bus. Uiteindelijk is het wel goed gegaan gelukkig, we kunnen volgend jaar weer met de tent op vakantie.
Eind augustus zijn we op vakantie geweest bij Dogstars in Duitsland, dat was echt super! Niet alleen voor hun, maar voor al onze Podenco’s die nooit los kunnen, hier hebben ze echt een week lang los kunnen struinen op 1,5 hectare grond. Je merkte gedurende de week dat ze steeds een beetje verder van ons weg gingen, mooi om te zien, maar ze hielden ons wel altijd in de gaten, zijn erg op ons gericht. Dat hebben we toch al bereikt in dit jaar.
Al met al zijn we al een heel eind met hun gekomen en zullen ze de komende tijd nog verder groeien. Al onze rescues zijn gemiddeld na zo’n 1,5 jaar helemaal op hun plek, wel met rugzakje natuurlijk, die raken ze nooit helemaal kwijt over het algemeen en dat is ook niet erg. Daarom komen ze ook bij ons.
We hopen dat we ze nog een paar mooie jaren mogen geven en dat we nog lang van ze mogen genieten.
Jeroen en Frederike
