"Een gewone vrijdagochtend, enkele dagen voor Kerst, een gewone wandeling met Rajah, onze podenco. Rajah is sinds november bij ons. Een heerlijk nieuwsgierige pup van een 7-tal maanden, geadopteerd van Tenerife.
Ook die vrijdag nam zijn nieuwsgierigheid vermoedelijk de overhand tijdens ons tochtje. Na en poosje terug thuis te zijn merkte onze jongste dochter een vlekje onder zijn oog. Het stond een klein beetje gezwollen. Ik maakte me niet direct zorgen. Enkele dagen later moesten we de dierenarts (DA) toch nog een bezoekje brengen.
Toen hij een tijdje later naar buiten wilde dacht ik dat hij een mergpijp in zijn muiltje had en deze wilde gaan begraven in de tuin. Dit bleek helaas niet het geval te zijn. Zijn gansje kopje was in een korte periode volledig gaan opzwellen, zijn ogen ook helemaal dik. Zo’n triest gezicht. Meteen belde ik naar de DA en mocht onmiddellijk gaan. Wat een geluk!
Het gevaar bestond namelijk dat ook zijn keel zou opzwellen en hij ademhalingsproblem en zou krijgen (of nog erger). De DA sprak onmiddellijk van een allergische reactie en gaf hem een dosis Cortisone via een inspuiting. In de loop van de namiddag verminderde de zwelling redelijk snel.
Enkel dagen later echter, merkten we bloed in zijn mand en enkele druppeltjes op de grond. Zijn tandvlees bloedde en we zagen enkele kleine vlekjes op zijn buik. Maar aangezien hij behoorlijk op kauwkluiven had zitten knagen, dachten we eerst nog dat hij zijn tandvlees wat beschadigd had. Hij leek ook absoluut niet ziek.
De woensdag daarna hadden we een afspraak gepland om hem te laten castreren. Eenmaal ter plaatse bleek dat Rajah er helemaal niet goed aan toe was. Hij kreeg steeds meer onderhuidse bloedingen (inwendige bloedingen zullen er dus zeker ook geweest zijn). Van castratie was absoluut geen sprake meer, aangezien zijn bloed niet meer stolde. De DA nam bloed en dit werd snel aan het laboratorium bezorgd. Ook belde hij met hen voor overleg om zo snel mogelijk een adequate behandeling op te starten: nog meer Cortisone en veel vitamine K tegen de bloedingen. Toen de laboratoriumresultaten binnenkwamen bleek pas hoe ziek hij eigenlijk was. Maar ook wisten we zo dat onze DA de correcte diagnose gesteld had. Nu afwachten en de medicatie verder geven (Cortison en vitamine K).
Enkele dagen later volgde een tweede bloedonderzoek. Daar zagen we dat het aantal bloedplaatjes al een heel klein beetje aan het stijgen was, maar dat zijn witte bloedcellen enorm waren toegenomen.
Ondertussen wisten we dat deze ellende niet veroorzaakt werd door een auto-immuun ziekte, wat op zich een beetje hoop gaf. Gelukkig bleef hij goed eten en drinken (dit natuurlijk ook door de Cortisone), maar zo verzwakte en vermagerde hij niet. Door het vele drinken plaste hij echter in huis, maar dat namen we er zonder probleem bij. Natuurlijk moesten we goed uitkijken dat hij zich niet kwetste (en bloedde) .
Helaas had zijn vertrouwen in mij een serieuze deuk gekregen, iets waar ik zo aan gewerkt had. Ik had hem namelijk moeten vasthouden tijdens het prikken en de medicatie in zijn muiltje geduwd. Gelukkig lukte het me om zijn vitamines en pillen met wat extra lekker verwenvoer tussen zijn eten te camoufleren. Heel geleidelijk aan begonnen de bloedingen te verminderen tot ook de laatste vlekken wegtrokken. Bij een derde bloedcontrole kregen we eindelijk het goeie nieuws dat hij het haalde en zijn bloed weer normale waarden benaderde.
Ondertussen hervat hij hier thuis zijn rooftochten naar sokken, handschoenen, papiertjes en nog veel meer. Een goed teken. Hij vertrouwt me weer en wordt stilaan 'de oude'.
Vermoedelijk zullen we nooit weten wat er gebeurd is. Hij heeft een anafylactische shock gehad, maar waardoor? Zeker is dat hij op wandeling iets heeft gegeten of op zijn minst aan iets heeft gelikt, maar wat dat is, is niet duidelijk. Een insectenbeet is natuurlijk niet uitgesloten
Ik ben ongelooflijk blij met de snelle en correcte diagnose van onze DA. Zonder hem had Rajah het misschien niet gehaald. Ook een dikke merci voor Suze en Bera, die steeds vroegen naar hem.
Toch verwijt ik mezelf steeds dat ik niet aandachtig genoeg was. Maar alles is zo interessant en lekker voor hem. Nochtans loopt hij nooit los en ben ik steeds dichtbij. Ik mag er niet aan denken dat er ergens op wandeling gif ligt (voor ratten bijvoorbeeld of bewust door dierenhaters). Ik hoop nu vooral niet overal 'spoken' te zien en hem vooral hond te laten zijn. Dat verdient hij tenslotte.
Groetjes, Lieve"
