"Nadat ons lieve kleine meisje Moppie was overleden vorig jaar april, was alleen Katy nog bij ons. Moppie was een “weggegooid” hondje, door haar “liefhebbende” eigenaren uit de auto gezet en Katy hebben wij geadopteerd uit Spanje. Wij waren altijd 3 -4 honden (hondjes) gewend, maar aangezien wij toch ook een dagje ouder worden hadden wij besloten te wachten met het nemen van opnieuw een hondje tot Katy zou zijn overleden. Echter..... Katy miste toch duidelijk een hondenvriendje en eerlijk gezegd, ook wij wel.
Katy is geboren in 2003 dus het wordt al een dametje op leeftijd en die leeftijd kon je nu ook echt gaan merken. En dan komt toch het moment dat je denkt... waarom niet toch een tweede hondje? Al is het maar voor Katy. Moeilijk? Nee hoor.... voor mij niet. Het liefst heb ik een huis vol honden! Maar ja, overtuig je man er dan maar eens van. Dan raak ik erover in gesprek met mijn (toenmalige) buurvrouw en (nog steeds onze) dierenarts en zij kent mij (ons) natuurlijk. Dan zegt ze “Weet je? Een Podenco is voor jullie de ideale hond”! Ik denk “Podenco?” Had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Maar zij prees het ras de hemel in en toen ben ik toch maar eens gaan zoeken op het internet.
En ja hoor, toen vond ik Podencoworld en heel veel informatie over het ras. WOW! Eigenlijk was ik meteen verkocht en toen moest ik het dus gaan “verkopen” aan mijn man. En wat ik nooit had verwacht.. hij ging gelijk kijken op de site van Podencoworld en ook lezen over het ras. Tja, en dan ga je dus zoeken. En dat is heel erg moeilijk want ze zien er allemaal even lief uit en je gunt ze ook allemaal een goed “forever home”. Wij wilden ons echter concentreren op het kleinste ras en het moest een reutje zijn, want Katy is een teefje en dat leek ons wel zo praktisch om geen vrouwen/mannennijd te krijgen.
En toen was daar opeens Bolt in beeld. Het kleinste “maatje” en een snoetje waar je wel meteen van moest gaan houden. Mijn man heeft hem gevonden op de site en ook ik was direct weg van hem. Enfin, dus de procedure in gang gezet. Informeren of hij nog ter adoptie was etc. etc. En ja.... Bolt was nog “vrij”. Direct door ons gereserveerd, betaald en toen dus afwachten. En ach ach, dat nam wat tijd in beslag. De eerste keer dat hij zou komen waren de uitslagen van zijn entingen (Middellandsezee ziektes) nog niet binnen en toen dat eenmaal allemaal goed was en opnieuw een vlucht was geboekt waren door het winterweer de wegen te slecht en kon de lieverd nog niet komen. Maar toen.... bericht dat hij nu écht zou komen.
En ja, eindelijk, op 17 februari van dit jaar konden wij Bolt in onze armen sluiten op Rotterdam Airport. Geweldig de begeleiding van Podencoworld en wat waren we gelijk stapelverliefd op dit hondje. Hij was nog liever als we ons hadden voorgesteld. En Bolt? Bolt voelde zich gelijk thuis en is de dikste maatjes met Katy (die ook weer helemaal is opgebloeid!). We hebben hem geen andere naam gegeven, ook om de mensen van de opvang/het asiel in Spanje te bedanken. En Bolt is gewoon een heerlijke naam die supergoed bij hem past. Het is een geweldige deugniet en met de dag springt hij hoger en hoger.
Hij geniet van onze vakanties in Duitsland (waar hij nu 2 keer is geweest) en is supertrouw en zeer aanhankelijk. En ja, hij heeft een eigen willetje (dat hadden wij dus al gelezen) en wanneer hij iets moet doen kan hij je echt aankijken zo van “heeft dit enig nut?”. Voor ons is het een wondertje, een lot uit de loterij. Ik heb enkele jaren geleden een zware depressie gehad, maar geloof me.... met Bolt in huis krijg je gewoon niet de kans om depressief te geraken. Hij tovert een lach op ons gezicht en maakt ons zo verschrikkelijk blij. Net zoals wij hem blij maken. Ik heb weleens gelezen “eens een Podenco, nooit meer een andere hond”. En ik denk dat dat wel waar is (hoewel ik heel veel lieve en prachtige herinneringen heb aan onze andere hondjes en honden). Wij houden van onze lieve, ondeugende, maar oh zo liefhebbende en dankbare Bolt."
