Vele volgers van Podencoworld kennen de namen Mancha, Nico & Nica. Mancha, het hondje dat door haar jager werd opgehangen als hij dronken was en vervolgens sloeg hij haar. Keer op keer. Toen Mancha in het asiel kwam, was het onmogelijk om haar te benaderen. Ze krijste het uit van angst en paniek. Nico & Nica, de hondjes die vastgebonden aan elkaar op een drukke weg gevonden werden. Het plastic touw zat toen zo strak om hun nekjes dat ze bijna gestikt waren. Beiden waren uitgeput, in shock en gewond toen men ze te pakken had.
Deze 3 hondjes zijn van de hel in de hemel beland. Alle 3 wonen ze bij Anita en Martin, in het oosten van het land. Ze wonen daar samen met nog 2 hondjes: een jack russel en een podenco. Wie zijn Anita en Martin? Wie zijn deze geweldige mensen die deze 3 hondjes in huis nemen en al hun liefde willen geven? Wij kunnen u vertellen: het zijn hele bijzondere mensen. Lees maar!
“Toen we het verhaal van Nico & Nica lazen, brak gelijk ons hart. Hoe kunnen er mensen zijn op deze wereld die dit honden aandoen?”, vraagt Anita zich met verbazing af. Maar tegelijkertijd weet ze dat ze hier nooit antwoord op zal krijgen. Het nooit zal begrijpen. En zich afvraagt of het ooit verandert. “Er was niet lang overleg nodig tussen Martin en mij na het lezen van dit verhaal. Zonder twijfel waren we het met elkaar eens: deze twee lieve schatten horen bij elkaar en moeten bij elkaar blijven. En dat mag bij ons!” Ze vulden het aanvraagformulier in, het huisbezoek werd gepland en toen alles rond was, was het wachten op een vlucht. “Wat duurt wachten dan lang”, zegt Martin, “we hadden beide hondjes gelijk in ons hart gesloten en we wilden ze liever vandaag als morgen in onze armen sluiten.”
Tijd en geduld waren sleutelwoorden
31 mei was het zover. Toen stonden Martin en Anita op het vliegveld om Nico & Nica in hun armen te sluiten. Anita vertelt dat het een emotioneel moment was. “Toen deze lieverds uit hun reisbench kwamen, hield ik nog meer van ze. Ik had zo met ze te doen en ik zei tegen de hondjes: vanaf nu wordt het alleen maar beter.” En toen had Anita niets te veel gezegd. Want deze hondjes wonen nu echt in een paradijs. Ze hebben een heerlijk huis tot hun beschikking waar alles ingericht is op honden. Rondom het huis ligt een enorme tuin en Martin en Anita wonen direct aan een park en de bossen liggen binnen handbereik. De hondjes kunnen hun energie dus volop kwijt! “Nico was in het begin ontzettend bang. Die konden we nauwelijks aanraken of pakken. Of bijvoorbeeld een tuigje omdoen”, legt Martin uit. “Ons was gelijk duidelijk: Nico heeft veel tijd nodig. We moeten ons aanpassen aan hem en aan zijn tempo. We moeten vooral niks forceren en het van hem uit laten komen.” Heel rustig met heel veel tijd hebben ze dat opgebouwd. En dat werkte want op een gegeven moment kwam Nico erachter dat als hij het tuigje aan had, ze lekkere wandelingen gingen maken. “Ook wandelen heeft hij moeten leren hoor. In het begin liep hij alleen maar achter ons en durfde verder niks. Heel voorzichtig hebben we dat ook opgebouwd. En nu vindt hij het heerlijk om op pad te gaan en overal vlaggetjes te zetten en snuffelen en struinen is zijn grote hobby”, vertelt Anita trots.
Twee totaal verschillende honden
Nica is een heel ander hondje. Zij is veel nieuwsgieriger en durft meer. Ze is dol op water. Zodra ze water ziet gaat ze erin en eruit. “En dat houdt ze heel lang vol, geloof me!, zegt Martin lachend. “Nica staat ook altijd vooraan. Ze wil alles weten en kwispelt non stop. Ze is heel aanhankelijk en super intelligent. Ze wil echt alles voor je doen.” “Als het haar uitkomt”, zegt Anita er gauw achteraan. Nica heeft ook een groot jachtinstinct. Martin: “Ze jaagt echt op alles wat beweegt. In haar beweging is ze net een slang. Ze slingert overal lichtvoetig doorheen en overheen, net zo gemakkelijk. Wat ook zo leuk is, als ze de tuin in gaat, dan komt ze opeens weer binnen rennen om te kijken of je er nog bent. Dan gaat ze even over je schoot hangen om een paar aaitjes en kusjes te halen en dan sjeest ze weer naar buiten. De hondjes zijn echt gek op de tuin! ‘s Avonds gaat Nica naast mij op een stoel liggen en dan vindt ze het heerlijk als ik mijn hand op haar laat rusten. Je ziet haar dan echt ontspannen, ze komt helemaal tot rust.” Anita en Martin merken dat Nica minder heeft meegemaakt in Spanje dan Nico. “Gelukkig maar want af en toe hebben we zoveel medelijden met Nico gehad. We denken dat hij veel heeft moeten incasseren in Spanje en dat ze Nica wat meer met rust hebben gelaten omdat ze puppies moest grootbrengen. Maar het is eigenlijk alleen maar onze eigen interpretatie. Wat gewoon wel heel duidelijk is, is dat Nico veel traumatischer is dan Nica. Maar dat vinden we helemaal niet erg want we zien al zo’n andere Nico dan in het begin. Apetrots zijn we op deze kanjer die elke dag voor zijn doen zulke grote stappen zet. We kunnen Nico beschrijven als grappig, intelligent en speels en op zijn eigen manier heel dapper. Hij is zorgzaam voor andere hondjes en heel bescheiden en zelfstandig.” Martin en Anita vertellen maar door: “Wat ook heel erg leuk is, zijn de gekke 5 minuten van Nico. Nou, zoek dan maar dekking. Hahaha, hij stormt dan als een gek door het huis en de tuin, laag vliegen noemen wij dit. De andere hondjes proberen dit te volgen, maar dat kleine grappige manneke is zo verschrikkelijk snel, echt niet te geloven. Als je hem nu ziet dan kun je je bijna niet meer voorstellen dat hij voor elke beweging die wij in het begin maakten, zijn donkere hoekje indook. In het begin bewogen en liepen wij echt in slow motion door ons huis om hem maar niet op te schrikken.” Ik wil overgaan naar Mancha maar ze zijn duidelijk nog niet uitverteld. “Ik kan nog uren over Nica en Nico vertellen”, zegt Anita, “nog één dingetje over Nica dan. Ze heeft iets nieuws bedacht. Als mijn man van zijn werk thuiskomt, is het eerst even knuffeluur met de dames en heer. Maar Nica wil niet alleen knuffelen maar ook alles goed kunnen overzien. Ze springt dan op de tafel en kwispelt zich te pletter. Ik heb het al 10 keer verboden maar ze blijft het doen, die heerlijke deugniet.”
Het verhaal van Mancha sneed dwars door onze ziel
En dan ineens zien alle fans van Podencoworld dat Mancha geadopteerd is. Het hondje dat door zovele mensen werd gevolgd. Het hondje waarvan zovelen zeiden: als er één hondje is die we een geweldig huis gunnen, is Mancha het. En na 10 vreselijke jaren, was haar tijd daar. Bij Martin en Anita. Bij Nico en Nica. En bij de andere twee hondjes. Ik vraag Anita en Martin of ze van plan waren om hond nummer 5 te nemen. “Nee”, zegt Martin, “het was niet echt het plan. Maar het verhaal van Mancha sneed echt dwars door onze ziel. Toen we Nico en Nica van het vliegveld afhaalden, zeiden we al tegen Gerda: Mancha zit ook zo in ons hoofd. We konden haar ook niet loslaten. En omdat we zagen hoe goed het nieuwe leven voor Nico en Nica was, we wilden dat Mancha ook geven.” En op 20 juli landde deze prachtige dame in Nederland.
“Toen we Mancha voor het eerst in het echt zagen, vonden we haar gelijk prachtig. Met die schitterende trouwe ogen keek ze ons diep aan. Weer een hond die recht in ons hart liep op dat moment”, vertelt Martin. Nu nog met de rest van de roedel. “Dat ging ook gelijk goed. Mancha is ontzettend lief. Ook zij moest wennen aan het leven in een huis want ze lag in het begin bijvoorbeeld alleen maar op de grond. Met vele trucs hebben we haar uiteindelijk op een dik kussen weten te krijgen. Het kussen moest wel een centrale plaats hebben hoor, zodat ze alles goed kon overzien. Toen ze door had hoe fijn het kussen was, lag ze nergens anders meer. Gelukkig maar want ze zat onder de ligplekken op haar poten en schouders. Mancha geniet zichtbaar van haar nieuwe leven. Ze wordt een beetje brutaler en eist haar dingetjes subtiel op. Zoals wandelen, eten, snoepje, knuffel op zijn tijd. Deze knappe dame zorgt er wel voor dat je haar niet vergeet.” Anita vult Martin aan: “Ook Mancha heeft wel een gebruiksaanwijzing hoor. Je kunt nog lang niet alles bij haar doen. Maar dat is ook niet zo heel verwonderlijk na alles wat ze meegemaakt heeft. We merken dagelijks vooruitgang en dat is mooi om te zien. Ook bij Mancha geldt dat we ons aanpassen aan haar tempo. Je moet niet te veel willen, want dan haakt ze af. Ze kan ook niet altijd alles volgen omdat ze aan een oog blind is. Wat ontzettend bijzonder is, is dat Mancha dol op knuffelen is. En dat terwijl ze door haar jager zo mishandeld is. Ook Mancha is gek op wandelen en gek op struinen in de tuin.” U zou het gezicht van Anita eens moeten zien terwijl ze dit vertelt……
Vijf hondjes, wat een rijkdom!
En dan heel de roedel samen. Vijf hondjes. Wat een rijkdom! “Ja”, zeggen Anita en Martin vol overtuiging. De roedel van 5 is een heerlijk stel bij elkaar. Ze zijn er voor elkaar, ze helpen en steunen elkaar en ze leren elkaar ook verkeerde dingen aan”, zegt Anita met een knipoog. “Onlangs bijvoorbeeld hadden we besloten om een pizza te gaan maken. En op de pizza hoort, tenminste dat vinden wij, een lekker sterk smakende kaas, ik had alle ingrediënten op het aanrecht klaar gelegd, er moest het een en ander gesneden worden en we moesten kaas raspen. Ik was klaar met snijden en maakte een fles rode wijn open zodat die vast kon ademen. Ik draai me weer om om kaas te gaan raspen. Huh?, dacht ik, die heb ik daar toch neergelegd? Je voelt hem al aankomen. Onder tafel lagen Mancha en Nico samen de kaas op te peuzelen. Toen we ze in de gaten kregen, keken ze heel triomfantelijk op, terwijl ze de laatste hap kaas doorslikte. Dit soort streken, daar zijn we zo blij mee. Zeker bij Nico en Mancha. Het geeft aan dat ze zich steeds meer op hun gemak voelen en dat vinden we zo belangrijk. We schonken een glas wijn in, aten pizza zonder kaas en we proostten op geluk. Geluk van en met onze hondjes. Wij houden enorm veel van al deze hondjes en willen ze voor geen goud meer kwijt.
Anita en Martin, namens Podencoworld en namens alle volgers van Podencoworld weten we zeker dat we kunnen zeggen: Enorm bedankt voor het openstellen van jullie huis en hart voor Nico, Nica en Mancha. Drie hele bijzondere hondjes. Hondjes die het zo gegund werd. Jullie zijn echt fantastische mensen!
