Een brief van een adoptant:
Op 25 januari jl. haalde ik Rubia op van het vliegveld in Rotterdam. Ze liep vlot met me mee, stapte rustig in de auto en sliep tot we thuis waren. Ze leek een heel makkelijk hondje. Al snel werd duidelijk dat schijn bedriegt. Rubia, inmiddels Ruby gedoopt, was bang, bang voor alles en iedereen. Ik heb wekenlang elke dag met haar op de grond gezeten, zachtjes praten en voorzichtig lokken. Op den duur lukte dat. Maar als ik ook maar even een been strekte of een arm bewoog was ze weg. Haar mandje vond ze eng, de bench was veilig. Beetje bij beetje begon ze me voorzichtig te vertrouwen. Maar voor vreemden was ze als de dood. Op den duur werd ze wel iets nieuwsgieriger, maar van echt contact met wie dan ook was geen sprake. Ruby hield niet van knuffelen of spelen. Alleen buiten zag ik de Ruby die ze eigenlijk is… rennend achter vogels aan, nieuwsgierig snuffelend achter mensen aanlopen; gelukkig kon ze al snel loslopen, haar jachtinstinct is niet van dien aard dat ze de poten neemt.
Volgens een bevriende hondenfluisteraar is Ruby in haar korte leventje alleen maar weggejaagd, geschopt en geslagen. Ik geloof dat ook. Toen ze een keer vanuit de tuin naar binnen rende stootte ze tegen een tafeltje aan waar ik naast stond. Ze rende gillend naar binnen en zocht het verste hoekje op, trillend toen ik naar haar toe kwam. Natuurlijk… ze moet gedacht hebben dat ik haar een trap had gegeven. Ze legt meteen de link: narigheid-mensen! Ze heeft Bach Therapie gehad en is daar wel iets van opgeknapt. Soms mag een vreemde haar aaien, ze komt steeds vaker naar me toe voor een knuffel. Ik heb Ruby nu ruim 4 maanden… het is nog steeds 3 stappen vooruit en twee achteruit, maar hé dat is toch een stap vooruit!!! Ze is met geen mogelijkheid aan het spelen te krijgen, niet met mij, niet met speeltjes, niet met spelletjes… niets. Ja, één keer heeft ze een sok van me gepakt en ‘m “dood geschud” en er vervolgens een stuk uit gegeten. Geweldig!
Ze schrikt nog steeds heftig van onbekende geluiden en dingen. We gaan veel wandelen en vooral naar plaatsen waar ze los mag lopen, dan is ze in haar element. Ik neem haar ’s avonds op schoot of naast me op de bank. Ze lijkt dat wel fijn te vinden, maar niet te lang. Ze ligt nu afwisselend in haar mandje en in de bench. Als ze niet mee kan en alleen thuis moet blijven ligt ze in de bench, dat gaat prima. In de auto vindt ze het geweldig. Het is een fantastisch hondje met een heel lief karakter. Ze is “alleen” zó beschadigd. Er is mij al een paar keer gevraagd of ik haar niet liever teruggeef en voor een ander hondje wil gaan. Geen denken aan! Een kind met een handicap doe je ook niet weg. Ruby blijft bij mij en we knokken ons er samen wel doorheen. En als ze blijft zoals ze nu is, accepteer ik dat ook.
Volgens haar paspoort wordt ze volgende week 2 jaar… wat in twee jaar verpest is kan je meestal niet in een paar weken/maanden rechttrekken. We doen het rustig aan.
foto van Ruby in Nederland
Waarom dit verhaal? Gewoon om nog een keer duidelijk te maken dat een hondje adopteren niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Realiseer je dat je ook een “probleemgeval” kunt treffen en vraag je van tevoren af of je dat wel aankunt/wilt. Want om zo’n beestje na een paar maanden weer af te danken en weer van voor af aan te laten beginnen is geen optie.
Heleen
