Wandelen met Magic en Zsuka……
(Magic is onze 8,5 maanden jonge podenco, hij is geadopteerd via PW sedert februari 2014, Zsuka is onze podencomix, geadopteerd februari 2013, zij is nu bijna 2 jaar jong)
Zoals elke ochtend vertrok ik met Zsuka en Magic, te voet op ochtendwandeling, deze keer richting bos. Bij het aankomen op veilig terrein kunnen ze eindelijk loslopen, en vanaf dan is het “podenco time”… hun modus gaat op selectief doof en ze rennen alsof ze nog nooit hebben losgelopen…
Na een uurtje van rennen, spelen, snuffelen , muizen zoeken, graven en mekaar proberen te “pakken” komen ze vaker en vaker naast me lopen, ik zeg tegen mezelf “hèhè, ze worden iets rustiger” en zo lopen we heel ontspannen met z’n drietjes langs het bospad…
Tot er ineens een flink konijn het bospad op komt gehuppeld, zo’n 20 meter voor ons uit.
Bij Magic gaan meteen de oren mogelijks nog rechter staan en hij schiet als een pijl uit een boog vooruit terwijl hij hoog gillend blaft, het konijn achterna, Zsuka hoort het hoge geblaf en reageert prompt door de achtervolging in te zetten en Magic te helpen.
Zo zie ik achtereenvolgens het konijn van links naar rechts het bospad kruisen, met in het kielzog eerst Magic en vervolgens Zsuka, zo snel dat geen van hen de grond lijkt te raken…vervolgens hetzelfde scenario maar deze keer van rechts naar links…en dan verdwijnen ze het struikgewas in.
Ik blijf af en toe hoog geblaf horen van Magic, de ene keer iets verder weg, dan weer dichter…ik zie ze in de verte nog eenmaal door het struikgewas vliegen en dan is het stil.
Ik dacht bij mezelf, hebben ze nu dat konijn of niet ?...ik hoor nog altijd niets, zie geen Magic of Zsuka meer.
Na een tijdje dan maar even luid roepen “kom hier”. Normaal komt Zsuka zich dan even “tonen” maar noppes deze keer…het blijft stil, veel te stil en ik sta nog altijd op dezelfde plek op het bospad als ik ineens struiken hoor ritselen, takken hoor kraken niet zo ver weg…Ik roep ze beiden nogmaals, geen reactie…
Dan maar zelf op onderzoek uit, en jawel, een klein beetje verder hoor ik heel gedempt blaffen en af en toe gejank.
Ik wring me door het struikgewas, tot ik bij de bron van het geluid sta….hahahaha wat een heerlijk beeld, mijn twee “jagers” zitten verwoed te graven, opeengepakt, in een hele grote konijnenpijp en ik zie van beiden nog net een stukje achterpoot en de staart. Een heerlijk warm gevoel van geluk verspreid zich door mijn buik, en als ik ze roep zie ik twee grijze koppen tevoorschijn komen, grijs van de aarde en het zand, bladeren in hun hals en aan hun buik….ik zeg blij en gelukkig “goed gedaan hoor, flinke jagers zijn jullie” en lijn ze lachend aan…
Eenmaal terug op het bospad schudden ze zich vrij en vrolijk, ze zien er meteen weer een stuk netter uit, nog altijd aangelijnd en gelukkig kwispelend lopen ze met me mee richting huis…
Het leven is “Magic” met podenco ’s , ze maken je zo gelukkig als je maar snap wat ze bedoelen met hun “streken” en bovendien zijn ze het beste anti-vervelings middel ooit !
Bera
