Eindelijk is ze er: Lola. Onze tweede Podenco (mix). Een 2 jarig teefje. Zij gaat gezellig samen leven met onze 5 jarige reu Eddy. Eddy komt uit Valencia en is al eerder naar Nederland gehaald, via de stichting waar ik zelf ook huisbezoeken voor afleg.
Ons huis en onze tuin zijn Podenco proof gemaakt, aangezien die enorme springveer rustig over 1.80 m heen springt en zodoende vrolijk de de buurkonijnen lastig kon vallen. Dus werd de omheining flink verhoogt en werden er balkjes bij getimmerd: onmogelijk om er over heen te komen. We leerden de Podenco streken, het jagen op konijnen in het bos, het feit dat ze je echt wel in de gaten houden en gewoon terug komen, maar niet altijd gelijk eventjes luisteren.
Nu ben ik altijd al met honden samen geweest. Heb ook eerder 2 mixjes (geen Podenco's) uit Gran Canaria mee genomen en ben heus thuis in de hondenwereld. Maar de Pod's zijn echt een slagje anders.
Intussen waren we helemaal verliefd op het ras geworden. Zo lief, zo trouw en zo ondeugend met schoenen en ander los materiaal waar ze leuk mee kunnen spelen. Of moet ik toch slopen zeggen? Ach...het helpt je gezin om de boel op te ruimen: niemand vindt het leuk als zijn/haar oortelefoontjes, opladers, dure All Star's gesloopt wordt, dus opruimen is het credo geworden!
En zo kwamen we tot de conclusie dat onze ruwharige mooie rooie een vriendinnetje nodig had. Er was geen enkele discussie over welk soort. Het moest zeker weer een Pod worden, geredt uit de hondenhel. Sommige dingen, staan gewoon vast. Dan ga je kijken. "Mijn Eigen stichting"? Of toch een andere? Podenco World werd bekeken. Een pup? Een wat oudere hond? In eerste instantie toch de pup. Die al vergeven was. In de tussentijd verder kijken. Via foto's op internet. Het is toch heel anders. Eddy zat al 2 weken in een Nederlands gastgezin, dus die konden we opzoeken, kijken of er een klik was. Nu doe je het via foto's. Het is een gok. We zagen een ruwharige jonge dame. Die toevallig de naam droeg, die wij een teefje wilden geven. Lola. Ze leek zoveel op onze Eddy. Dat moest een gouden Koppel betekenen.
Over en weer mailen. Daar gaat wat tijd over heen, dan horen dat het allemaal in orde is, telefoontjes e.d. En hoewel ik zelf vrijwilligers werk voor een andere rescue stichting doe en heel zeker wist dat wij absoluut goedgekeurd zouden worden, was ik toch wat nerveus. Voor niks: het ging gewoon door.
Alles ingevuld, opgestuurd en dan ... dan is het afwachten geblazen. Wanneer is alles geregeld? Dierenarts, vaccinatie's, vlucht... eindelijk kregen we te horen, dat ze 4 juli 2014 op Schiphol zou aankomen. Hoera!!
En gisteren was het dan zover. Tuurlijk duurde het wachten weer lang op Schiphol, het is er immers altijd druk, maar we wachten al zo lang, die 2 uur kon er ook nog wel bij.
Daar was ze dan. Samen met nog 4 honden. Foto's, blije mensen (ja ik geef eerlijk toe, dat ik tranen weg zat te slikken, het idee dat dit hondje ook weer een happy hond gaat worden, doet mij echt heel veel) en dan naar huis. In de auto ging ze lekker slapen, moe van alle indrukken de hele dag. De vlucht, het vervoer, al die mensen, de drukte. Ga er maar aan staan mensen!
Maar...geen angst bij de jongedame.
Thuis hebben we de ontmoeting via de tuin geregeld. Zodat Eddy niet gelijk in shock zou zijn, dat we zomaar met een andere hond het huis binnen liepen. Eerst maar eens kijken wie we bij ons hadden. Want tja...Eddy wist OOK van niks natuurlijk. Het ging boven verwachting goed. Lola ging gelijk eten, Eddy vond het gek, maar leuk. De botten werden opgezocht door Lola, wat Eddy maar raar vond. Die zijn van hem hoor!
Daar werd uiteraard wel een paar keer over gegromd. Er is er maar 1 de man in huis, tussen die 2 en dat is Eddy. Vond hij. En Lola accepteerde het keurig. Tot...hij even weg liep en zij zijn bot snel inpikte. Absoluut aan elkaar gewaagd.
Lola is duidelijk aan mensen gewend en je kan merken dat ze geen straathond was, zoals Eddy. Ze luistert naar commando's (handgebaren zijn universeel, ik spreek geen Spaans en zijn geen Nederlands, maar ze snapte heel goed, wat we bedoelden) en komt enthousiast kwispelend op ons af. Met het uitlaten stopt ze soms even. Kijkt je dan aan, loopt naar je hand en geeft er een paar likjes aan, waarna ze weer vrolijk verder loopt. Ach... zo lief. Komt enorm dankbaar over en daar doe je het toch voor.
Dan volgt de nacht. Zal het goed gaan met zijn tweetjes? Ook dit ging helemaal goed. In de ochtend zaten er ineens 2 blije Pod's die nogal op elkaar lijken, op ons te wachten. De ene groot, de ander echt een maat kleiner. Naar buiten (ze doet nog niet veel buiten, dit komt vast wel goed, ze gaat wel snappen met de beloningen die je buiten wel krijgt en binnen niet, als je iets doet, dat het huis geen toilet is) en weer beide blij en vrolijk. Komen ze binnen, zijn ze beide enthousiast bij de andere gezinsleden.
Het 'gekkenuurtje' begon. Overal over heen springen, rennen, dolle boel en dolle pret. De grote hortensia struik (het stiekeme graaf hoekje van Eddy) is ook favorite bij Lola. Ze graven nu met zn tweetjes! Partners in crime. Nu al!! En nee...ook zij mag dat niet. Net als het bot op de bank. Ook dat mag niet. Ook dit wordt begrepen.
Het is een hele goede keuze geworden. Eddy komt natuurlijk wel wat vaker een knuffel halen, want voor hem is het ook wennen. Het is leuk zo'n jong grietje er bij, die hem vrolijk uitdaagt (zo pakt ze een bot en loopt gewoon tegen hem aan, net zo lang tot ie achter dat bot aan gaat hahaha dondersteen), maar hij was toch onze nummer 1? Waarop we allemaal Eddy weer vol liefde even lekker knuffelen. Dan is het weer goed. Lola komt er direct bij en ook zij krijgt dr knuffels.
En dan gaan we nu weer aan de slag met de 15 meter lijn. Eddy mag immers lekker los in de Soesterduinen (wonen daar niet ver vandaan) of in het bos, hij komt keurig terug. Ook Lola zal dit met de tijd leren. Volgens mij is ze ontzettend slim en zal dit vlot gedaan zijn.
Wat een rijkdom. Het huis gevuld met enthousiaste hondjes. Helemaal gezellig. Maarre...als ze ff lekker gaan pitten, is het ook wel ff goed hoor ;-) Kan ik het huis weer opruimen!
Volgende week mag ik een hond ophalen, die naar NL komt. De oude makker van onze Eddy uit Valencia. Het toeval wilt, dat hij in de woonplaats naast de onze terecht komt in een gastgezin, die ik zelf gecheckt heb. Dus ook die gaan elkaar weer ontmoeten. Hoe mooi is het toch, dat deze honden hun kans krijgen bij liefdevolle mensen? Alles komt zo op zijn plaats.
Happy end van de bovenste plank!
