Vaak krijgen we bij adoptieaanvragen of nazorg gesprekken de vraag wanneer de Podenco, waar men verliefd op is geworden, los kan lopen.
Dit is geen vraag waar we een kant en klaar antwoord op hebben, de ene hond is de andere niet, de band met de eigenaar is niet bij elke hond hetzelfde en ook het verleden speelt een grote rol.
Als stichting proberen we het zo goed mogelijk te doen, we geven veel informatie tijdens het adoptie proces, er vindt een huisbezoek plaats, de hond krijgt bij aankomst een martingaal halsband, een veiligheidstuig en een extra lijn.
Nadat uw nieuwe huisgenootje is aangekomen hebben we ook nog contact in de vorm van telefonische en schriftelijke nazorg en kunt u ons altijd benaderen voor vragen.
Ondanks al deze zorg krijgen we regelmatig berichten van geadopteerde Podenco's die zelf uitbreken, al snel los in de tuin komen of tijdens een wandeling worden los gelaten.
In dit artikel proberen we hier wat duidelijkheid over te geven en een verklaring voor de eisen die we als stichting stellen waardoor hopelijk ook wat duidelijker wordt waarom vrijwilligers van rescue organisaties fel op dit soort berichten kunnen reageren.
Hoewel dit bij sommige adoptanten heftig kan overkomen is het ten alle tijde bedoeld ter bescherming van onze en uw dierbare viervoeters.
Na zorgvuldige overweging adopteert u de hond waar uw oog op is gevallen, dit kan een uitdrukking op een foto zijn of het verhaal bij de hond, maar er is iets waarom u juist deze hond uitkiest.
U heeft zich hier terdege op voorbereid en indien u nog nooit eerder een Podenco heeft gehad, heeft u het nodige over het ras gelezen.
Maar hoe zit het nu eigenlijk met uw nieuwe huisgenoot?
De schattige, lieve, mooie Podenco, al dan niet met een klein of groot verleden, waar u vol spanning en goed voorbereid op zit te wachten tot hij of zij klaar is om te reizen heeft hier allemaal geen weet van.
De meeste Podenco's die geadopteerd worden, komen uit een asielsituatie en een enkeling mogelijk uit een opvang of huiselijke situatie.
Leven in een Spaans asiel is voor mensen in Nederland bijna niet voor te stellen, ook niet als u bekend bent met de Nederlandse asielen.
Veel Podenco's in een asiel worden in groepen gehouden op kleine stukjes terrein of zitten vrijwel altijd met 1 of 2 andere honden in een kennel.
In deze ruimtes wordt gegeten, gespeeld, geslapen maar ook gepoept en geplast.
Bijna nooit is er een zachte mand of rustige ligplaats, hooguit een kale plastic pallet, kist of golfplaten hok. Er is nooit rust of een veilig plekje waar ze zich terug kunnen trekken of op hun gemak kunnen eten.
Deze foto is van Tierra Blanca, Tenerife, in dit asiel zitten gemiddeld ongeveer 500 honden waarvan een groot deel Podenco's.
Alleen op bepaalde dagen zijn vrijwilligers toegestaan, de rest van de tijd is alleen de dierenarts en het verzorgend personeel aanwezig tijdens werktijden.
Om met deze honden even een stukje op het terrein te lopen of naar het speelveldje te gaan zijn meerdere mensen nodig want er ontstaat veel onrust als er maar enkele honden uit de groep worden gehaald.
Dit houdt voor veel honden in dat zij erg weinig uit hun patio of kennel komen en al helemaal niet geconfronteerd worden met de wereld buiten het asiel.
Als een hond na een zwerftocht van dagen of wel maanden, een hopeloos leven bij een jager of gered van een marteldood uiteindelijk in een groep geplaatst wordt, is er weinig contact meer met andere honden dan hun eigen groep en het zien, horen en ruiken van honden uit andere patio's of kennels.
Een aai over hun bol of ander menselijk contact is een uitzondering op de voermomenten en het opruimen van ontlasting na.
Hoewel dit tamelijk hopeloos klinkt is het voor de hond een stabiele sleur waarin het hoogtepunt van bijna elke dag de voertijd is.
Als u zich voor kunt stellen hoe het voor een mens moet zijn om van de een op de andere dag uit je dagelijkse sleur en woonomgeving gehaald te worden, al je huisgenoten achter moet laten en moederziel alleen de buitenwereld in getrokken wordt, hoe moet dit dan wel niet zijn voor een asielhond die niks anders gezien heeft dan de 4 wanden van zijn ruimte.
Je krijgt een halsband om, wordt in een bench gestopt, moet over een vliegveld of laadterrein naar de douane om in een vliegtuig of vrachtwagen gepropt te worden en een urenlange reis te ondergaan.
Dat is nogal een cultuurschok, verbazingwekkend hoe de meeste honden daar toch nog het beste van proberen te maken ondanks alle angsten en vreemde dingen die op hun pad komen.
En dan is daar de aankomst waar u goed voorbereid maar toch vol spanning op hebt gewacht, u heeft lekkere kip bij zich en als het meezit komt uw Podenco zelf de bench uit om wat eten aan te nemen.
Ook dat is een hele overwinning voor deze geweldige hond die al een flink heftige dag achter de rug heeft.
Maar daar houdt het nog niet op, hij of zij krijgt een veiligheidstuig aan en een halsband om en moet toch zelfstandig meelopen daar de meesten niet echt meer van een draagbaar formaat zijn, in een ander land met vreemde mensen die soms ook al een andere hond bij zich hebben.
Wat een overuren moeten de hersenen en neus van uw nieuwe maatje wel niet maken!
Huppakee, weer in een andere auto voor de vervolgreis naar uw thuis maar voor de hond een nog totaal niet veilige plek.
Eenmaal bij u thuis aangekomen komt het besnuffelen van deze rare plek, met misschien wel andere huisdieren of hondenmaatjes en een mooi nieuw kussen, maar sommige honden hebben nooit een huis van binnen gekend.
Wat een bijna onmenselijke overload aan informatie en schokmomenten geven wij tijdens die 24 uur aan de hond.
Als het mij zou overkomen denk ik dat ik wel een week of 2 nodig heb om een beetje tot bedaren te komen.
Maar vaker zal ik een overlevingsmodus schieten die me moet helpen om ergens wat rust te vinden om dit alles te verwerken.
Die tijd is er vaak niet, de volgende dag gaat u met uw hond een stukje lopen om de behoeftes te doen, er wordt eten neergezet in een heuse eigen voerbak, zelfs water staat de hele dag klaar.
Het liefst wilt u met de hond kroelen en hem leren kennen, alleen de hond kan daar heel goed anders over denken tijdens het balanceren op zijn 180 graden gedraaide wereldbeeld.
Uitputting en overprikkeling liggen op de loer, evenals de wil om te ontsnappen aan deze bizarre, nieuwe wereld die in niks lijkt op zijn vorige leven.
Rust, tijd, goed eten en slaap is wat de hond nu nodig heeft, geen lange wandelingen of nieuwe kennismakingen die nog meer uitputtend zijn.
Na een tijdje kunnen de wandelingen wat meer uitgebouwd worden, denk daarbij aan de tijd die een mens al nodig heeft om bij te komen en verwacht niet meer van de hond dan dat, het heeft veel tijd, soms heel veel tijd nodig.
Misschien lukt het na een week of 2 om meer contact te krijgen, kunnen er mondjesmaat eens mensen langskomen en de wandelingen wat uitgebreider worden. Maar dit kan ook langer duren, let in deze periode extra goed op wat de hond nodig heeft!
Want voor een hond die maanden of jaren alles in zijn eigen ruimte heeft moeten doen is Nederland een erg druk land met auto's, brommers, fietsers, kinderen, honden, katten, konijnen, vogels, eekhoorns, reetjes, egels, muisjes etc etc en euh wacht even; konijnen??
Dan wordt er ook nog verwacht dat je in die overweldigende buitenwereld, netjes aan de lijn loopt, je buiten poept en plast, soms zelfs los gelaten wordt en dan dus eigenlijk terug moet komen, pfoeh dat is nogal wat.
Na een bepaalde periode die je nieuwe baasjes vrij hebben genomen om je te laten wennen moeten ze misschien wel weer gaan werken, misschien ben je wel de enige hond in huis...
HELP ik word in de steek gelaten, mijn roedel gaat weg terwijl je altijd in een roedel geleefd hebt en daar is de overlevingsstand weer.
Het kan zijn dat de hond zich gaat ontlasten in huis of slopen als het alleen zijn niet goed begeleid wordt en er niet ruim de tijd voor wordt genomen.
Er zijn echt Podenco's die uit benches breken door pure paniek.
Dit allemaal is voor elke hond traumatisch maar nog lastiger te verteren voor de gevoelige en sociale Podenco, zoals u bekend is omdat u weet wat het ras in zich heeft.
Nog even over de Podenco zelf, er zijn niet veel honden zo ondernemend, lenig en springerig als de Podenco.
Het ras is al honderden jaren oud en wordt al die tijd gefokt om zelfstandig te jagen, niet op uiterlijk, niet op werklust of gehoorzaamheid maar pure zelfstandige jacht.
Het trainen zal een grotere uitdaging zijn voor de eigenaar dan voor de slimme, eigengereide Podenco.
Dat gezegd hebbende is een afgesloten terrein om te oefenen een absolute voorwaarde om veilig met je hond los te kunnen werken, ze onthouden feilloos in- en uitgangen, minimale gaatjes in hekwerken zijn sneller ontdekt dan een mens voor mogelijk houdt en tunnels graven is het leukste wat er is, vooral onder het hek door.
Podenco's die kasten, koelkasten, ramen, deuren, tuinpoorten openen zijn talrijk, een fiets of trap tegen de schutting is een uitnodiging tot ontdekken wat er verder is in deze nieuwe wereld en dat opstapje hebben ze vaak niet eens nodig door hun enorme springkracht.
Hoe ervaren je ook bent, hoeveel Podenco's je ook hebt en hoe lang dan ook, de meesten weten je bijna dagelijks nog te verrassen, zelfs na jaren dat jullie samen zijn.
Daarbij is het verstandig om altijd in gedachten te houden waar dit unieke ras voor gefokt is, op het moment dat een konijntje voor zijn neus weg huppelt, gaat het instinct bij 95% van de Podenco's aan, hoe goed je band ook is of hoe lekker je koekjes dan ook zijn.
Mensen die dagelijks in de rescue zitten weten dit, houden hier rekening mee, zijn soms maanden bezig om een band te krijgen of de hond zelfs maar aangelijnd te krijgen. Zij steken hier veel moeite in.
De meesten zijn vaak heel actief, soms wel dag en nacht bezig met vermissingen juist omdat zij weten hoe ze een bange hond moeten benaderen en hebben moeite om te begrijpen dat adoptanten wel eens te snel, veel te veel dingen verwachten van hun hond.
Zij kijken niet met de "verliefde eigenaar" blik maar vanuit een ervaren, rescue oogpunt en het zal niet de eerste keer zijn dat de hond een goedbedoelde maar ondoordachte actie, zoals vroegtijdig of sowieso het los laten lopen, met de dood moet bekopen.
Dit is voor de adoptanten een ramp maar ook voor de mensen die zich altijd inzetten om dit prachtige ras een beter leven te bieden.
Daarom plaatsen we dit artikel, in de hoop dat men beseft hoe een verantwoorde Podenco-eigenaar te zijn, deze prachtige, sociale, lieve en clowneske honden met al hun eigenaardigheden in hun waarde te laten en altijd voorbereid te zijn op het meest ondenkbare.
Podencoworld, maar elke verantwoorde stichting, laat geen enkele geadopteerde hond weggaan van het vliegveld zonder veiligheidstuig, martingaal halsband en dubbele lijnen!
In het contract en alle begeleidende informatie staat ook uitdrukkelijk vermeld om dit gedurende lange tijd te doen, toch krijgen we vaak signalen dat dit niet gebeurd, we hopen dat u mede door dit artikel begrijpt waarom we hier op hameren.
PS:
Vond je dit artikel leuke en/of leerzaam om te lezen houd dan de site in de gaten want een van onze volgende artikelen zal gaan over de eigenschappen die elk Podenco baasje nodig heeft om een geslaagde relatie op te bouwen met zijn of haar nieuwe huisgenootje.
